« 2 μωράκια – 2 διαφορετικές εμπειρίες θηλασμού»
Ο γιός μου γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 2004 στον 8ο μήνα κύησης. Είχα διαβάσει αρκετά πριν και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και είχα αποφασίσει ότι ήθελα τοκετό χωρίς παρεμβάσεις και καρδιοτοκογράφο. Είχα μια θαυμάσια γιατρό που με υποστήριζε αλλά ένα πρωινό κι ενώ ετοιμαζόμουν να πάω για δουλειά «έσπασαν» τα νερά. Μετά από συνεχή παρακολούθηση από τη γιατρό μου και αφού το μωρό ήταν καλά δεν υπήρχε λόγος βιασύνης. Το απόγευμα με έπιασαν οι πόνοι και κάναμε εισαγωγή όπου γέννησα φυσιολογικά με τη βοήθεια της γιατρού και της μαίας ένα μικρούλι αγοράκι 2600 γραμμάρια. Θήλασε αμέσως και μετά από αρκετή ώρα τον πήραν οι γιατροί αλλά οι ώρες περνούσαν και δεν μου τον είχαν φέρει, ενώ οι νοσοκόμες δεν απαντούσαν στις ερωτήσεις μου. Τελικά με ενημέρωσε η γυναικολόγος ότι στις εξετάσεις που έγιναν το μωρό είχε θέμα αναπνευστικό και θα παραμείνει στη ΜΕΝΝ.
To μωρό μου μπορούσα να το δω μόνο τις ώρες επισκεπτηρίου δηλαδή μισή ώρα το πρωί και μισή ώρα το απόγευμα. Κατά τις ώρες αυτές, γινόταν και ενημέρωση από τους γιατρούς. Το μωρό ήταν απομονωμένο και διασωληνωμένο και δεν μπορούσα να έχω καμία επαφή, παρά μόνο να το κοιτάζω. Κάθε μέρα «φλέρταρε» με το θάνατο. Δεν έχω λόγια να περιγράψω την ψυχολογική μου κατάσταση αλλά πιστεύω ότι κάθε μανούλα μπορεί να καταλάβει. Όμως προσευχόμουν και πίστευα ότι όλα θα πάνε καλά και είχα ένα στόχο: να θηλάσω το μωρό μου όποτε κι αν έβγαινε από κει. Οι γιατροί βέβαια δεν το πίστευαν. Από τη πρώτη μέρα ξεκίνησα κάθε 2 ώρες ραντεβού με το θήλαστρο. Το μωρό δεν έπινε γάλα (ήταν διασωλημενό με ορό) κι έτσι ξεκίνησα με τη βοήθεια της μαίας μου να φτιάχνω μια προσωπική τράπεζα γάλακτος στη κατάψυξη. Μέρα – νύχτα κάθε 2 ώρες είχα ραντεβού με το θήλαστρο. 2 φορές την ημέρα επέστρεφα στο μαιευτήριο να δω το μωρό και να μιλήσω με τους γιατρούς, οι οποίοι τη μια μέρα μας έλεγαν ότι βελτιώνεται και την άλλη όχι. Αυτό το μαρτύριο κράτησε 18 μέρες. Με τη βοήθεια του Θεού βγήκαμε επιτέλους. Τις τελευταίες μέρες στην εντατική ο γιος μου είχε πάρει και ξένο γάλα με μπιμπερό για το οποίο δεν με ενημέρωσαν. Βγήκαμε από τη ΜΕΝΝ 2550γραμμάρια. Ένα μικρούλι μωράκι κι εγώ μια νέα μαμά που είχα εξοικειωθεί με το θήλαστρο αλλά όχι με το θηλασμό. Ξεκίνησα λοιπόν να τον βάζω στο στήθος αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Τελικά μου έκοψε τη θηλή και ο πόνος ήταν αφόρητος. Εκείνος να κλαίει κι εγώ να πονάω. Δοκίμασα ψευδοθηλές αλλά χωρίς επιτυχία. Και τελικά ξαναγύρισα σε αυτό που ήξερα καλά: το θήλαστρο.
Ό μικρός είχε καταπιεί ρολόι. Δεν προλάβαινε να περάσει το 2 ωρο και έκλαιγε. Έτσι σηκωνόμουν στη 1μιση ώρα, έβγαζα γάλα, του το έδινα και με αυτόν τον τρόπο πέρναγαν τα 24ωρά μας. Είχα εξαντληθεί, και μιας και το μωρό δεν έκανε θηλαστικές κινήσεις στο στήθος το γάλα μου άρχισε να μην φτάνει. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι σοβαρά να δώσω συμπλήρωμα και έψαχνα εναλακτικές μεθόδους. Κάπου εκεί είχαν περάσει και οι σαράντα ημέρες και επισκέφτηκα τη γυναικολόγο μου για να μας δει. Εκεί που περίμενα στο σαλόνι της γυναικολόγου, άρχισε να κλαίει ο μικρός και ζήτησα αν υπήρχε κάπου να ζεστάνω το γάλα (που είχα ήδη βγάλει στο σπίτι) για να του το δώσω. Για καλή μου τύχη η γραμματέας της γυναικολόγου μου ήταν σύμβουλος θηλασμού. Με ρώτησε γιατί δεν θηλάζω και όταν της έδειξα τις θηλές μου, μου είπε γιατί δεν είχα ζητήσει βοήθεια. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα αν υπήρχε βοήθεια. Τότε μου μίλησε για το Σύνδεσμο Θηλασμού. Μου έδωσε δείγματα μιας αλοιφής με λανολίνη , την οποία χρησιμοποίησα επι τόπου και το μωρό μπορούσε να θηλάσει χωρίς να πονάω. Επιτέλους! Με παρέπεμψε στην Ομάδα που βρισκόταν κοντά στη περιοχή μου, γνώρισα την εθελόντρια Σύμβουλο Θηλασμού της αγγλόφωνης τότε Ομάδας Νοτίων Προαστίων , η οποία με βοήθησε και με στήριξε σε όλο αυτό το ταξίδι.
Ο γιός μου θήλασε αποκλειστικά 9 μήνες. Δεν δεχόταν καμία άλλη τροφή μετά το 6μηνο κι εγώ δεν τον πίεσα καθόλου. Άλλωστε ήταν προωράκι. Το βάρος του στους 9 μήνες ήταν 9.300 γραμμάρια. Μετά την εισαγωγή άλλων τροφών συνεχίσαμε να θηλάζουμε μέχρι 14 μηνών όπου αποφάσισε να αποθηλάσει μόνος του, πιθανότατα επειδή λόγω της δεύτερης εγκυμοσύνης μου είχε αλλάξει η σύσταση του γάλακτος.
Στη δεύτερη εγκυμοσύνη θεωρούσα ότι πλέον είμαι πολύ έμπειρη και δεν θα έχω το προβλήματα της πρώτης φοράς. Παρακολουθούσα ανελειπώς τις συναντήσεις της Ομάδας και πλέον νόμιζα ότι τα έχω ακούσει όλα και μπορώ να τα αντιμετωπίσω. Αλλά ο Θεός είχε άλλα σχέδια για μένα.
Αυτή τη φορά είχα ένα τελειόμηνο κοριτσάκι που γεννήθηκε φυσιολογικά αλλά λόγω ίκτερου, για άλλη μια φορά μου πήραν το μωρό. Ήμουν όμως έμπειρη και ξεκίνησα τα ραντεβού μου με το θήλαστρο από την δεύτερη μέρα. Όταν όμως μου έφερναν το μωρό να το θηλάσω ήταν νωθρό και κοιμισμένο. Δοκίμασα και το μπιμπερό αλλά τίποτα. Είχα και το άγχος ότι του έδιναν ξένο γάλα χωρίς να με ενημερώσουν.
Το γάλα κατέβηκε πολύ γρήγορα με το θήλαστρο όμως με αποτέλεσμα να πετρώσει και να είμαι στα όρια μαστίτιδας. Ο πόνος ήταν αφόρητος. Ξεκινήσαμε με τη γιατρό μου ζεστές κομπρέσες στο στήθος και μαλάξεις σε ζεστό ντους. Δεν είχε αποτέλεσμα και το ότι το μωρό δεν θήλαζε έκανε τα πράγματα χειρότερα. Τελικά έπινα αφεψήματα δυόσμου ώστε να μειωθεί το γάλα. Συνήθως αυτή η τακτική χρησιμοποιείται για να «κόψεις» το γάλα, κάτι που φυσικά δεν ήθελα. Όπότε μόλις βελτιώθηκε λίγο η κατάστασή μου, σταμάτησα. Τελικά υπέγραψα στο μαιευτήριο και πήρα το μωρό σπίτι με δική μου ευθύνη, αφού υποσχέθηκα ότι θα τη φέρνω πίσω κάθε βράδυ για έλεγχο χολερυθρίνης.
Μόλις πήρα το μωρό μου σπίτι την είχα όλη μέρα στο φως και κάναμε συχνές βόλτες στον ήλιο. Κάθε δύο ώρες, έβγαζα γάλα με το θήλαστρο και αφού την έκανα μπάνιο και ξύπναγε της έδινα το γάλα με μπιμπερό. Αυτό το κάναμε μερικές μέρες, και όταν τα επίπεδα χολερυθρίνης μειώθηκαν η κορούλα μου ήταν πλέον ζωηρή και ξυπνούσε όταν πεινούσε για να θηλάσει. Τελικά όλα καλά. Θήλασε επιτυχώς για 12 μήνες και σταμάτησε μόνη της.
Στο δεύτερο μωράκι μου είχα την αμέριστη βοήθεια της Συμβούλου Θηλασμού της Ομάδας των Νοτίων Προαστίων. Ήταν πάντα εκεί, πάντα στο τηλέφωνο. Πάντα να με εμψυχώνει και να με συμβουλεύει. Γιατί θεματάκια πάντα υπάρχουν. Οι Ομάδες της La Leche League είναι εκεί για όλες τις μανούλες. Ακόμη κι αν δεν υπάρχουν προβλήματα, υπάρχει παρέα και φίλες που περνούν τα ίδια με σένα.
Τώρα πια τα παιδιά μου είναι στην εφηβεία, αλλά νιώθω ότι τους έχω προσφέρει κάτι πολύ σημαντικό με το θηλασμό. Σίγουρα είχαμε πολύ λιγότερες αρρώστιες από άλλα παιδάκια στην ηλικία τους και έχουν βιώσει τη μητρική αγάπη και την αγκαλιά.
Το μόνο που θα ήθελα να πω στις νέες μανούλες είναι ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ μην τα παρατήσετε. Αν έχετε σκοπό να θηλάσετε, με επιμονή και υπομονή θα τα καταφέρετε.
