Προσπαθείς και θα προσπαθείς για πάντα το καλύτερο για εκείνα

Ονειρεύτηκα πολλά βράδια πως κατάφερνα να γράψω και εγώ την δικιά μας ιστορία επαναγαλακτισμού και τώρα που ήρθε αυτή η στιγμή δεν ξέρω τι να πρωτογράψω. Χίλια συναισθήματα, άπειρες σκέψεις. Είναι μεγάλη η ιστορία μας όμως δεν θα σταθώ σε πολλές λεπτομέρειες, γιατί η ουσία είναι μια: τα καταφέραμε!

Κατέφθασα στο μαιευτήριο πολύ διαβασμένη περί θηλασμού, είχα αυτοπεποίθηση, έλεγα μέσα μου “θα θηλάζω χρόνια” και το μωρό μου συνεργάστηκε από την πρώτη στιγμή. Τι άλλο να ζητήσω; Όμως κάπου δεν τα υπολόγισα καλά, κάτι δεν έκανα καλά (μου είπαν) και έκανε υπογλυκαιμία και ανέβασε ίκτερο το μωρό. Έτσι μπήκε το μωρό κάτω από την λάμπα στο δωμάτιο και το θήλαστρο δούλευε νυχθημερόν από την δεύτερη μέρα. Μετά από ψυχολογική πίεση του έδωσαν και συμπλήρωμα και εκεί ήταν η πρώτη “σφαλιάρα”. Άλλα δεν το έβαλα κάτω! Ήθελα απλά να φύγω από εκεί μέσα να πάω με ηρεμία σπίτι μου όπως και έγινε και ευτυχώς βρήκαμε τους ρυθμούς μας!

Στις 20 μέρες θηλασμού ζούσα ένα όνειρο μέχρι που είδα ένα σημαδάκι στο χέρι του μωρού και αυτό εξαπλώθηκε και στη μύτη. Η διάγνωση; Σταφυλόκοκκος και άμεσα αντιβίωση και για τους δυο μας. Η ψυχολογία μου έφτασε πάτωμα, κατηγορούσα τον εαυτό μου, αλλά έπρεπε να σκέφτομαι θετικά για να μην τα χάσω. Μετά την αντιβίωση βλέπω αίμα στην πάνα (διάγνωση αλλεργία στα γαλακτοκομικά) και εκεί καταλαβαίνω πως κάποιος μου κάνει πλάκα. Επί τρεις μήνες και αφού γυρίσαμε όλα τα νοσοκομεία, όλους τους γιατρούς και αφού η αποχή που έκανα δεν καλυτέρευε τις πάνες του μωρού, αλλά εξαντλούσε και εμένα, μου προτείνει η παιδίατρος να δώσω ξένο για 15 μέρες και αν δεν σταματούσε το αίμα να κάναμε εισαγωγή σε νοσοκομείο για περαιτέρω εξετάσεις. Η εικόνα του άντρα μου να δίνει στο μωρό μπουκάλι και εκείνο να το κάνει εμετό με έκανε να ουρλιάξω και να πέσω κάτω από τα κλάματα. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Πάλι χρησιμοποίησα το θήλαστρο για να μην χάσω την παραγωγή, νιώθοντας μεγάλη απελπισία μέσα μου και το απόλυτο χάος. Τον ξαναβάζω στήθος μετά από 15 μέρες, οι πάνες πάλι χάλια συν ότι αφυδατωνόταν. Και κάπου εκεί ακούω από την παιδίατρο: “Θα πάθει ζημιά το μωρό, κόψε το θηλασμό τώρα”. Αρρώστησα. Έσπασαν όλα τα κομμάτια μέσα μου. Το μωρό τότε 3 μηνών, μια ψυχούλα που αβίαστα δέχτηκε το μπουκάλι. Ο καιρός κυλούσε ενώ το πρόβλημα δεν διορθώθηκε εντελώς. Το ένστικτό μου όμως μου έλεγε πως κάνω λάθος, ώσπου μπήκα σε μια διαδικτυακή  ομάδα θηλασμού. Διαβάζοντας τις ιστορίες επαναγαλακτισμού των μητέρων κάτι φώτισε μέσα μου, ένιωσα μια δύναμη να με κατακλύζει.

Στην αρχή ήμουν φοβισμένη, διστακτική και είπα ας το προσπαθήσω να δω τουλάχιστον αν μπορώ αφού το μωρό ήταν ήδη 6 μηνών. Τότε επικοινώνησα με μια Σύμβουλο Θηλασμού της La Leche League, την οποία μου πρότειναν από την ομάδα και όλα πήραν χρώμα! Ο άγγελος μου όπως την λέω. H Σύμβουλος Θηλασμού της La Leche League για μένα υπήρξε στήριγμα, σύμβουλος, φίλη. Τα πάντα! Ξεκινήσαμε δειλά, με πρωτόκολλο αντλήσεων και προσπάθεια να επαναφέρω το παιδί στο στήθος. Το γάλα άργησε πολύ να “κατέβει”, μιλάμε για ελάχιστες σταγόνες, και είχα απογοητευτεί. Συν τοις άλλοις, το μωρό έβγαλε και δόντι και ενώ έπιανε στήθος με δάγκωνε συνέχεια. Ακροβατούσα στα όρια της τρέλας, σκεφτόμουν πως τρελάθηκα με αυτό που κάνω, πως δεν θα γίνει ποτέ. Ο υπέροχος άντρας μου με στήριξε όσο κανείς άλλος, οι φίλες μου μου έδιναν ελπίδα και η  Σύμβουλος Θηλασμού της La Leche League πάντα δίπλα μου, ήξερε ακριβώς τι να μου πει, με καταλάβαινε, με ωθούσε, με σήκωνε όταν έπεφτα. Και κάπως έτσι, μου πρότεινε και αποφάσισα να δοκιμάσω ψευδοθηλές. Ήμουν αποφασισμένη να τα δοκιμάσω όλα!

Ένα απόγευμα στις 7/01 πήρα το μωρό με τον άντρα μου στο κρεβάτι να κοιμηθούμε και δοκίμασα την ψευδοθηλή. Αναπάντεχα το μωρό έπιασε κατευθείαν και θήλαζε! Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου και ο άντρας μου έκπληκτος μου χάιδευε την πλάτη. Ονειρευόμουν σίγουρα, δεν το πίστευα. Από εκείνη τη μέρα, το μωρό ρούφαγε με την ψευδοθηλή, ώσπου είδα γάλα να μένει όταν έβγαινε από το στήθος. Αυτό ήταν! Τον θήλαζα έστω και λίγο! Αναπτερώθηκε το ηθικό μου και μετά από συζήτηση με την Σύμβουλο Θηλασμού της La Leche League, αποφάσισα μετά από κάποιες βδομάδες να δοκιμάσω να θηλάσω και χωρίς αυτές. Απέτυχα πολλές φορές όμως δεν το έβαλα κάτω. Το δοκίμαζα κυρίως στον ύπνο και μετά από μερικές προσπάθειες έγινε το θαύμα! Έπιασε! Ήταν απίστευτο το πως το μωρό είχε την ανάγκη να με αισθάνεται, που το δέχτηκε. Τον θήλαζα όλη μέρα και όλη νύχτα, προσπαθώντας να αυξήσω την παραγωγή μου. Δεν είχα πάντα καλή ψυχολογία, φοβόμουν ότι δεν είχα αρκετό γάλα και ότι δεν θα τα κατάφερνα αφού άλλοτε καθόταν και άλλοτε όχι, έχοντας συνηθίσει την εύκολη ροή του μπιμπερό. Δοκίμασα και το σύστημα χορήγησης συμπληρώματος στο στήθος SNS, αλλά το μωρό θεωρούσε πως είναι παιχνίδι και μου το έβγαζε πάντα.

Πλέον, μετά από 2 μήνες προσπάθειας επαναγαλακτισμού, έχουμε φτάσει στο σημείο να μειώσουμε το συμπλήρωμα, συνεχίζοντας την προσπάθεια για αποκλειστικό θηλασμό. Και το καλύτερο είναι που μου κατεβάζει πλέον μόνος του την μπλούζα να θηλάσει!

Πολλές φορές στην πορεία σκέφτηκα να τα παρατήσω, όμως όταν η  Σύμβουλος Θηλασμού της La Leche League μου είπε “πες ότι αύριο τα παρατάς.. .θα νιώσεις καλύτερα ή χειρότερα;” Εκεί συνειδητοποίησα ότι πρέπει να το παλέψω για το μωρό μου, γιατί σίγουρα θα ένιωθα χειρότερα!

Περάσαμε πολλά, ψυχολογικά βασανίστηκα πολύ, όμως όταν έχεις δίπλα σου ανθρώπους να σε στηρίζουν και μια σύμβουλο-όνειρο τα καταφέρνεις. Και όλα αυτά για δυο ματάκια που σε κοιτούν με λατρεία! Προσπαθείς και θα προσπαθείς για πάντα το καλύτερο για εκείνα!

Ελίνα Χόνδρου, Αττική