Λίγες εβδομάδες πριν την καταπληκτική στιγμή της ζωής μου να φέρω στον κόσμο τα VBAC δίδυμα αγόρια μου, ήμουν στο σπίτι της αγαπημένης μου εξαδέλφης σε μία συνάντηση της La Leche League. Συντροφιά με τη κοιλιά μου, άκουγα όμορφες συμβουλές και μοιραζόμουν αυτή τη ζεστή γυναικεία επικοινωνία γεμάτη τρυφερότητα που οι σύμβουλοι της La Leche League έχουν και βγαίνει μέσα από την καρδιά τους. Η βοηθός μητρότητάς μου ήταν εκεί να μου διαλέγει εκλεκτά βιβλία με τις ξεχωριστές της γνώσεις και η αποκάλυψη της βραδιάς ήταν η Σύμβουλος της La Leche League, που οι συμβουλές της άλλαξαν την τροπή όλης μου της εγκυμοσύνης και του τοκετού και την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου…ήταν πραγματικά θεόσταλτη!
Μετά τη μοναδική εμπειρία της γέννας, να φέρνεις δύο παιδιά μαζί στο κόσμο, ξεκινούσε άλλο ένα ταξίδι θηλασμού. Είχα εμπιστοσύνη ότι θα συμβεί ο θηλασμός. Δεν αναρωτήθηκα, δεν ανησύχησα, δεν φοβήθηκα, το πώς θα συνέβαινε δεν είχα ιδέα, ούτε είχα δει κάποια άλλη μαμά να το κάνει. Η πρώτη μου ερώτηση προς τη μαία μόλις γεννήθηκαν ήταν αν έχω γάλα να τα θηλάσω και τα δύο, πήρα ένα μεγάλο ναι για απάντηση και ξεκινήσαμε.
Ήταν η δεύτερη μου γέννα και μάλιστα μετά από καισαρική, οπότε η συναισθηματική φόρτιση και η αναμόχλευση των συναισθημάτων ήταν μεγάλη. Ο πρώτος μου γιος είχε αποθηλάσει δυο μήνες πριν γεννήσω, στα 3 του χρόνια, έχοντας γενικά ένα εύκολο ταξίδι θηλασμού και η εμπειρία μου με έκανε να νιώθω σιγουριά.
Ο πρώτος από τα δίδυμα θήλασε αμέσως, ο δεύτερος μετά από 20 ώρες γιατί τον κράτησαν σε θερμοκοιτίδα για ανόητους λόγους…ευτυχώς έπιασαν καλά και τα δύο μωρά. Γεννήθηκαν στις 36+3 εβδομάδες και η θηλαστική τους ικανότητα ήταν αισθητά πιο χαμηλή από αυτή που είχα ζήσει με τον πρώτο μου γιο. Τα βάρη τους 2510γρ και 2850γρ. Η σύσταση ήταν να δίνω συμπλήρωμα το γάλα μου, ώστε να ξέρουμε σίγουρα ότι παίρνουν μια απαραίτητη συγκεκριμένη ποσότητα ανά ημέρα μέχρι να πάρει ο καθένας τους ένα κιλό ακόμη. Ο ένας είχε κάνει και ίκτερο οπότε το γάλα ήταν απαραίτητο να είναι μπόλικο. Ο θηλασμός άρχισε να γίνεται πολύπλοκο σχέδιο, αρκεί να σας πω ότι δεν είχα δει ούτε ζωγραφιστό το θήλαστρο μέχρι τότε και ξαφνικά χρειάστηκε να «συστηθώ» μαζί του. Η μέρα είχε θηλασμό, άντληση, μπιμπερό, ένα ακόμη παιδί, ένα ακόμη ζευγάρι χέρια για τον θηλασμό, ένα ακόμη ζευγάρι χέρια για τον μεγάλο μου γιο και ένα ακόμη ζευγάρι χέρια για να μπορούμε να τρώμε όλοι οι απασχολημένοι…κομφούζιο!
Μια μέρα χάλασε το νοσοκομειακό θήλαστρο που είχα, βούλωσε το σωληνάκι και θα μπορούσα να το αλλάξω την επόμενη μέρα, που σημαίνει ότι δεν είχα να αντλήσω γάλα για το βράδυ. Εκεί τα έχασα, έχασα την ψυχραιμία μου, ένιωσα ότι δεν μπορούσα να δώσω το γάλα που χρειαζόντουσαν τα μωρά μου και αυτό ήταν μια πολύ δυνατή και πρωτόγνωρη ανησυχία ξαφνικά. Φοβήθηκα και το γάλα σταμάτησε να ρέει από το στήθος. Δεν το πίστευα αυτό που είχε γίνει και τότε μοιράστηκα τα συναισθήματα μου, ζήτησα βοήθεια μέσα στη νύχτα να μου αγοράσουν ένα χειροκίνητο θήλαστρο και όλα αυτό βοήθησαν να ηρεμήσω και απλά κύλησαν οι επόμενες ώρες μέχρι το ξημέρωμα.
Ο δεύτερος σκόπελος ήταν όταν ένα από τα δύο μωρά βαρέθηκε να θηλάζει επειδή συνήθισε το μπιμπερό ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Ήμουν πια στρεσαρισμένη και έκανα σπασμωδικές κινήσεις, έπαιρνα διάφορους συμβούλους/επαγγελματίες θηλασμού για βοήθεια και άκουγα πολλές άχρηστες για μένα πληροφορίες μέχρι που πήρα μια κοπέλα Σύμβουλο της La Leche League, δεν την ήξερα, ούτε το όνομά της δεν συγκράτησα… της μίλησα για λίγα λεπτά, της τα είπα όλα, για ότι βαριέται το στήθος, πίνει λίγη ώρα κ.λπ. και τότε μου είπε την πιο πολύτιμη φράση : «μη φοβάσαι ένα διαφορετικό παιδί!». Μετά έπεσε η γραμμή…Αυτό ήταν, βρήκα την επικέντρωση μου και πάλι, στάθηκα στα πόδια μου και ήμουν αποφασισμένη και με εμπιστοσύνη στον θηλασμό. Πήγα στο μωρό και του μίλησα “το βάρος σας το πήρατε, το μπιμπερό δεν το χρειάζεστε άλλο, έχεις το στήθος μου να πίνεις γάλα”. Μετά από λίγες ώρες θήλαζε κανονικά! Και από κει και πέρα όλα βρήκαν τη ροή τους…οι δυο πρώτες εβδομάδες ήταν οι πιο απαιτητικές.
Η πρακτική δυσκολία του θηλασμού των διδύμων για τους πρώτους μήνες ήταν ότι για να κρατήσω και τα δυο μωρά μαζί να θηλάσουν, κάποιος χρειαζόταν να μου τα δώσει να τα κρατήσω!
Έπειτα, κάποιος χρειαζόταν σχεδόν συνέχεια μέσα στο σπίτι για να καλύπτει τις πρακτικές ανάγκες του σπιτιού και του μεγαλύτερου παιδιού γιατί εγώ θήλαζα συνέχεια, είτε μαζί είτε το ένα μετά το άλλο, ανάλογα με το αίτημα της πείνας τους.
Το μαξιλάρι θηλασμού ήταν μεγάλη βοήθεια αν και έπρεπε να βάζω και μαξιλάρια για να είναι πιο όρθια και να μην τους ανεβαίνει το γάλα καθώς έπιναν. Και κάτι που δεν είχα σκεφτεί ότι θα συνέβαινε ήταν οι «παραξενιές» τους, ότι ήθελαν να θηλάζουν ο καθένας μόνος τους, να μην τον ακουμπάει ο άλλος και είχε πλάκα.
Κάπως έτσι ο θηλασμός γινόταν και έξω όταν ήμασταν.
Το ταξίδι του θηλασμού ολοκληρώθηκε στα 2 τους χρόνια αφού είχε μείνει μόνο το πρωινό γεύμα τους και απλά ένα πρωινό με διαφορά λίγων ημερών ο καθένας σταμάτησε να ζητάει γάλα.
Έναν χρόνο μετά, το στήθος που τους χόρτασε το αγαπούν, το χαϊδεύουν, το ακουμπούν και αποκοιμιούνται…
Ψυχραιμία και υπομονή θα μπορούσα να πω ότι είναι τα κλειδιά της επιτυχίας και βέβαια λίγη φαντασία για τις θέσεις θηλασμού και ο καιρός κυλάει με γάλα μαμάς και οι κοιλίτσες χορταίνουν με γάλα και οι καρδιές γεμίζουν με αγάπη!
Ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου και είμαι πολύ συγκινημένη και για τα τρία μου παιδιά που μου έδωσαν την ευκαιρία να περάσουμε τόσες πολλές ώρες μαζί αγκαλιά, καρδιά με καρδιά, με μάτια μόνο γι’ αυτούς και στήθη να ρέουν άφθονο γάλα αγάπης!
Με πολλή αγάπη και συμπαράσταση,
