Ύστερα από 10 ολόκληρα χρόνια, αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα για το δεύτερο παιδάκι μου. Καθότι είχα μια δύσκολη εγκυμοσύνη στο πρώτο μου, η απόφαση ήταν λιγάκι δύσκολη. Κάπως έτσι λοιπόν, ξεκίνησε το μαγευτικό ταξίδι, όπως λένε, της εγκυμοσύνης. Όμως το δικό μου, μόνο μαγευτικό δεν ήταν…
Ως στρατιωτικός έμενα στη Σάμο, ένα νησί που δεν έχει τις δομές για να αντιμετωπίσει κάτι έκτακτο που θα προκύψει σε κάποια μητέρα ή σε ένα βρέφος. Όλοι όμως ξεκινάμε με τις καλύτερες και τις πιο θετικές σκέψεις. Έχοντας ήδη ένα αυτοάνοσο πρόβλημα στο συκώτι μου, οι εξετάσεις ήταν πιο συχνές και πιο λεπτομερείς.
Όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν μέχρι την 33η εβδομάδα της κύησης μου. Τότε, με πήρε ανήσυχη η γυναικολόγος μου και μου είπε να πάω γρήγορα στο γραφείο της. Ένιωσα ότι κάτι δεν πάει καλά. Μου λέει: «Φεύγεις έκτακτα Αθήνα». Κρύος ιδρώτας διαπέρασε όλο μου το σώμα. Οι απορίες άπειρες, αλλά η οδηγία ήταν μία και σαφέστατη. Παίρνω λοιπόν κυριολεκτικά το πρώτο αεροπλάνο. Πάω στο νοσοκομείο που μου είχαν πει, μ’ ένα μάτσο χαρτιά στο χέρι και με αμέτρητες και κακές σκέψεις στο μυαλό. Η εισαγωγή αυτονόητη και τα λόγια του φρουρού σουβλιά στο στομάχι «Ο μπαμπάς απαγορεύεται να μπει λόγω κορωνοϊού». Ναι, τώρα είχε έρθει η στιγμή του πανικού. «Πού πάω μόνη;», «Τί θα κάνω μόνη;». Δεν υπήρχε όμως καμία άλλη επιλογή. Την επόμενη μέρα κιόλας, μου ανακοινώνουν ότι έπρεπε να γεννήσω έκτακτα με καισαρική γιατί κινδυνεύουμε κι εγώ και το μωρό μου. Ήμουν μόλις 34 εβδομάδων.
Μπαίνω λοιπόν, σ’ εκείνη την κρύα αίθουσα που λέγεται χειρουργείο. Ξεκινάνε και μετά από λίγα λεπτά ακούω ένα γλυκό κλάμα, μετά τρέξιμο και κάτι ροδάκια να
απομακρύνονται. Κανένας γιατρός δε μ’ ενημέρωσε για τίποτα. Άκουγα τα ροδάκια να φεύγουν μακριά μου και δε μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα. Το μόνο που άκουσα φευγαλέα ήταν «1930 γραμμάρια». Κατάλαβα ότι λένε για το παιδάκι μου. Ενημερώθηκα, όπως ήταν αυτονόητο, ότι το μωρό μου θα πάει στην εντατική νεογνών.
Ήρθε η ώρα για να πάω στο δωμάτιο. Θεωρώ η πιο δύσκολη. Έλεγα και ξανάλεγα «Εγώ βγήκα αλλά δεν έχω το μωρό μου ενώ η δίπλα το έχει» και τότε ήρθε η ενημέρωση για το καλύτερο «Δεν επιτρέπεται συνοδός». Μία μάνα χωρίς το μωρό της και χωρίς έναν άνθρωπο να έχει να μιλήσει, να κλάψει, να της κρατάει το χέρι. Με τους φριχτούς πόνους της καισαρικής, ο μόνος μου προβληματισμός ήταν αν θα βγάλω πρωτόγαλα για να το δώσω στο μωράκι μου, για να γίνει πιο δυνατό και να βγούμε γρήγορα. Ρωτάω τις μαίες και μου είπαν ότι μπορώ να ξεκινήσω την επόμενη μέρα.
Γέννησα Πάσχα, τα ΠΑΝΤΑ κλειστά, θήλαστρο πουθενά, οπότε κατέφυγα στη μόνη λύση του νοσοκομείου. Έτσι ξεκίνησε η πρώτη άντληση. Χωρίς κανέναν να μου λέει σε ποια ρύθμιση πρέπει να βάλω το θήλαστρο, πόσα γραμμάρια πρέπει να βγούνε και πόσο να επιμένω. Ξεκινάω απ’ το πρώτο στήθος δεν έβγαινε τίποτα, συνεχίζω λίγο λίγο και φτάνω στα 8 ml. Ο πόνος αβάσταχτος αλλά η επιμονή αμέτρητη. Έτσι βγάζω τα πολυπόθητα 8ml και στέλνονται απευθείας στη ΜΕΝΘ πρώτα για καλλιέργεια και μετά για να το πιει το μωράκι μου. Το αποτέλεσμα? Σταφυλόκκος στο γάλα μου. Ναι, είχα κολλήσει μικρόβιο από το θήλαστρο του νοσοκομείου. Δεν ήξερα πόσα χτυπήματα μπορούσα επιτέλους ν’ αντέξω. Κακήν κακώς αγοράζουμε το δικό μας θήλαστρο και ξεκίνησα. Δεν το έβαζα κάτω με τίποτα και κάθε 3 ώρες έβγαζα.
Ήρθε η ώρα που ξεκίνησα να περπατάω και το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να πάω να δω το μωρό μου. Ένα μικρό ποντικάκι γεμάτο σωληνάκια. Ανάμεικτα συναισθήματα και χαρά και λύπη. Νομίζω ότι δεν υπάρχουν λέξεις που μπορούν να περιγράψουν αυτό το συναίσθημα.
Βγαίνω απ’ το νοσοκομείο και το παιδί μου μένει μέσα. Νιώθω άδεια. Αλλά ούτε τότε δεν το έβαλα κάτω. Κάθε 3 ώρες συνέχιζα να βγάζω το γάλα. Ξυπνούσα σαν να την είχα εκεί!
Λόγω κορωνοϊού απαγορευόταν το επισκεπτήριο. Τραγική ειρωνεία τύχης. Μετά από πολλές ανυπόφορες ώρες, χτύπησε το τηλέφωνο απ’ το νοσοκομείο. Ήταν η ώρα που θα παίρναμε επιτέλους την μπεμπούλα μας. Την πήραμε και με το καλό επιστρέψαμε στο νησί μας. Ζύγιζε μόλις 2050 και δεν είχε αρκετή δύναμη για θηλασμό, οπότε συνέχισα το θήλαστρο.
Ένιωθα μια ανεξήγητη κόπωση και ένα περίεργο ρίγος. Βάζω θερμόμετρο και είχα πυρετό. Κακήν κακώς παίρνω τηλέφωνο τη γυναικολόγο που με παρακολουθούσε στο νησί και η απάντηση της «Μάλλον έχεις κορωνοϊό, δεν είσαι πλέον ασθενής μου από τη στιγμή που δε σε ξεγέννησα εγώ, να πας στα έκτακτα». Με κατεβασμένα μούτρα κλείνω το τηλέφωνο και πηγαίνω στο νοσοκομείο. Μετά από εξονυχιστικό έλεγχο με βλέπει επιτέλους γυναικολόγος. Το μικρόβιο είχε παραμείνει στον οργανισμό μου, διέγνωσαν μαστίτιδα και ξεκίνησα αμέσως αντιβίωση. Η κατάσταση μου ήταν τραγική αλλά είπα δε θα το βάλω κάτω, το παιδί μου αξίζει το καλύτερο και θα θηλάσω.
Μετά από μια-δυο μέρες μπαίνω στο ίντερνετ να ψάξω κάποια σύμβουλο θηλασμού να με βοηθήσει. Ήμουν πελαγωμένη και δεν ήξερα τι να κάνω. Στη Σάμο δεν υπήρχε, οπότε βρήκα από την ιστοσελίδα του Συνδέσμου Θηλασμού Ελλάδος-La Leche League Greece μία εξαιρετική κοπέλα, Σύμβουλο στην Κω. Με βοήθησε ψυχολογικά και με ενημέρωσε με όσες πληροφορίες μπορούσε, άρθρα και δημοσιεύματα. Μαζί με τη δική της στήριξη ακόμα και σήμερα συνεχίζω περήφανα τον θηλασμό και φτάσαμε επιτέλους στα 4 κιλά. Γι’ αυτό να μην το βάζει καμία κάτω.
Όταν υπάρχει θέληση, μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Όσες κακοτυχίες και να βρεθούν στο δρόμο μας, είμαστε ΜΑΝΕΣ!
