Θα προσπαθήσω να γράψω την ιστορία μου με ένα τρόπο ανάλαφρο και κάπως χιουμοριστικό, διότι αν θυμηθώ τη λύπη και την αγανάκτηση μου τους προηγούμενους μήνες, μπορεί και να μην καταφέρω να δώσω ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα προς όλες εσάς, τις καινούργιες μαμάδες.
Γέννησα το γιο μου στις 24 Φλεβάρη με καισαρική τομή. Σενάριο που δεν είχα και πολύ πιθανό στο μυαλό μου, καθώς όλα έρεαν καλώς μέχρι εκείνη την ώρα, απλώς ο μικρός δεν έλεγε να κατέβει. Εν τέλη με πρόκληση τοκετού 40 και1 εβδομάδων και με πόνους, χωρίς επισκληρίδιο μέχρι διαστολή 7, το μωρό σε κάθε σύσπαση έριχνε σφυγμούς, ενώ εγώ είχα πάθει Πάρκινσον από τα ρίγη της επισκληριδίου. “Θα το πάρουμε με καισαρική…” μου είπε απογοητευμένη η γιατρός μου κάποια στιγμή και εγώ αισθάνθηκα σαν να πήρα αποτελέσματα διαγωνίσματος με βαθμό 2 στα 20. Δεν είπα καν αυτά που είχα στο μυαλό μου κάπως προετοιμάσει. Να μου δώσουν το παιδί κατευθείαν πάνω μου πριν το δει η νεογνολόγος, χωρίς ρουχαλάκια δηλαδή, να με αφήσουν να το βάλω στο στήθος, να μπει μόνο του όπως είχα διαβάσει. Γιατί εγώ πήγα διαβασμένη σε όλα, πήγαινα για άριστα. Τίποτα δεν πήγε όπως το φανταζόμουν. Το μωρό ήρθε πάνω μου 7 λεπτά αφότου γεννήθηκε, σε πλήρες σοκ, φαινόταν στα μάτια του, άνοιξε το στόμα του η γιατρός πάνω από τη θηλή μου και του την έτριβε στο στόμα πάνω κάτω μέχρι να ανοίξει λες και τον χαστούκιζε, ενώ εγώ να κάθομαι να κοιτάω αμέτοχη σαν παρατηρητής που δεν χρειαζόταν η συμμετοχή του. Το μωρό δεν έπιανε φυσικά, ήταν και ανάποδα, με τα πόδια στον ώμο μου, που να πιάσει. Μέχρι να τελειώσει η συρραφή μου τον έβαλαν σε ένα κρεβατάκι με λάμπες από πάνω, 2 μέτρα μακριά μου και όταν τον ζήτησα από τη μαία μου είπε ότι εκεί είναι πιο άνετα και ζεστά.
Θολά όλα, όπως φαντάζομαι όλες μας τα έχουμε, μετά από περίπου μία ώρα, κάποια στιγμή σε ένα κρεβάτι μπόρεσα να βάλω το μωρό στο στήθος – μου το έβαλε η γυναικολόγος μου – και το μωρό έπιασε και θήλασε κανονικά. Χαρούμενη εγώ, σκέφτηκα όλα καλά.
Πολλά και διάφορα συνέβησαν στο μαιευτήριο, δεν θα μακρηγορήσω, θα προσπαθήσω να τα περιγράψω σε bullets:
- Το μωρό δεν άνοιγε το στόμα με αποτέλεσμα να έχει ρηχό πιάσιμο
- Με τραυμάτισε και στις δυο θηλές αλλά το είδε μόνο η νεογνολόγος
- Οι μαίες μου έλεγαν “τι ωραία που θηλάζει” αλλά εγώ να πονάω ανεξήγητα
- Το μωρό έκανε ουρικά άλατα λόγω του κακού πιασίματος
- Εμένα κατέβηκε το γάλα μου άφθονο την 3η μέρα και ήπιε του σκασμού
- Γύρισα στο σπίτι με ένα μωρό που είχε σχεδόν ανακτήσει το βάρος γέννησης σε 5 μέρες, με ένα στήθος πρησμένο σαν μπαλόνι
- Το πιάσιμο του μωρού είχε σταματήσει να με πονάει οπότε θεώρησα ότι πιάνει καλά
Έτσι κύλησε ο επόμενος μήνας στο σπίτι. Εννοώντας ότι το μωρό θήλαζε κανονικά κάθε 2 ώρες τη μέρα και κάθε 3-5 ώρες τη νύχτα, κατά βάση σε θέση σταυρωτού λίκνου, σε καρέκλα θηλασμού, με μαξιλάρι θηλασμού και εγώ ένιωθα ευτυχής ότι όλα πάνε με βάση πρωτοκόλλου. Την ωραία μου φάση βέβαια ήρθε να χαλάσει μια γκρίνια που ξεκίνησε όταν το μωρό έγινε 2 εβδομάδων. Κάποιες φορές κατά τη διάρκεια του θηλασμού σταματούσε, τραβιόταν προς τα πίσω και φώναζε. Τον ξαναέβαζα αλλά πάλι μετά από 2 γουλιές έκανε το ίδιο. Επειδή λόγω ανώριμου πεπτικού παράλληλα είχε και κάποια δυσκολία με αέρια κ.λπ. το απέδωσα εκεί και ξεκίνησα να κόβω από τη διατροφή μου ένα προς ένα όλα τα πιθανά τρόφιμα που μπορεί να τον ενοχλούσαν. Κατέληξα να τρώω ρύζι και κράκερ, πατάτες και καμία ντομάτα στο τσακίρ. Τέρμα τα γαλακτοκομικά, τα όσπρια, οι ξηροί καρποί, ακόμα και τα αυγά έκοψα επειδή συμπτωματικά όσες φορές έφαγα το μωρό είχε γκρίνια. Μιλώντας βέβαια με τη Σύμβουλο Θηλασμού της LLL αρκετές φορές, άρχισα να αποκλείω το ενδεχόμενο κολικών και να υποψιάζομαι ότι το μωρό έχει θέμα προσκόλλησης. Το στήθος μου ακόμα αρκετά πρησμένο, ακόμα και μετά από κάθε θηλασμό δεν άδειαζε, τουναντίον το αισθανόμουν φουλ και έβαζα με το ζόρι το μωρό να θηλάσει, έστω και λίγο και από το άλλο για να μην μειωθεί το γάλα. Κάνοντας μεγάλη υπομονή με τις γκρίνιες του μωρού στο στήθος, αλλάζοντας συνέχεια στάσεις θηλασμού, σταματούσα και έβγαζα γάλα στο νιπτήρα και το μωρό εξαντλημένο από το κλάμα προσπαθώντας να θηλάσει, σε μία φάση που οι ορμόνες μου είχαν χτυπήσει κόκκινο και η αϋπνία δε βοηθούσε, άρχισα να τραυματίζομαι στις θηλές. Το στήθος μετά το μηνά είχε προσαρμόσει την παραγωγή του ανάλογα με τη ζήτηση και αφού κατάφερε να ξεπρηστεί, ο μικρός έπιανε πλέον με μεγαλύτερη ευκολία το μαλακό εύπλαστο στήθος αλλά όχι αρκετά βαθιά ώστε να μην πονάω.
Άρχισα αρχικά να θεωρώ ότι λόγω πολλών αλλαγών στάσης θηλασμού το μωρό δεν έπιανε πάντα καλά και γιαυτό πονούσα, άρχισα θεραπεία με λανολίνη – η οποία σημειωτέων δεν κάνει τίποτα αν πονάς. Κυκλοφορούσα με το στήθος έξω σα τη μινωίτισσα Απρίλη μήνα, διότι ακόμα και το αεράκι που έπεφτε πάνω με πονούσε, τη νύχτα έπαιρνα ντεπόν για να αντέξω τον πόνο μετά τον θηλασμό και παρόλο που το μωρό κοιμόταν κάτι 3ωρα-4ωρα εγώ είχα αϋπνίες. Τα νεύρα μου είχαν σπάσει. Όλοι γύρω μου με κοιτούσαν με λύπηση – αγωνία για το τι θα κάνω με τον θηλασμό, ο μικρός να συνεχίζει τη γκρίνια στο στήθος. Τουλάχιστον είχε πάρει αρκετά καλό βάρος και άλλαζε αρκετές πάνες που αυτό με καθησύχαζε κάπως, αλλά δεν μου έλυνε το πρόβλημα. Κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο. Με κλάματα και πεσμένη ψυχολογία στα τάρταρα, ξεκίνησα να βγάζω το γάλα με το θήλαστρο και να του το δίνω με το μπιμπερό. Αυτό με τσάκισε. Πραγματικά τα είχα τελείως χαμένα, σε ένα ήπιο πανικό και αγανάκτηση προσπαθούσα να θρέψω το παιδί μου από το στήθος μέσω του θηλάστρου. Δεν ήθελα όμως να διανοηθώ ότι αυτό θα ήταν η συνέχεια της θηλαστικής μας σχέσης. Με τίποτα δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να καθιερώσει αυτή την κατάσταση. Με έπιασε απελπισία. Η Σύμβουλος Θηλασμού της LLL πρότεινε μια κρέμα θεραπευτική για τις θηλές, πιστοποιημένο παιδίατρο γαλουχίας και οστεοπαθητικό. Έκανα τα πρώτα δυο εν μέσω lock down, ο άντρας μου είχε αρχίσει να κουράζεται με την εμμονή μου να θηλάσω και να βγάζω το μωρό από το σπίτι για να επισκεφτεί όλους αυτούς τους ειδικούς. Υπήρξαν αρκετές εντάσεις μεταξύ μας και η αλήθεια είναι ότι πάρα πολλές στιγμές ένιωσα μοναξιά και ότι ακουμπώ την κατάθλιψη. Η παιδίατρος και πιστοποιημένη σύμβουλος γαλουχίας μου έγραψε δομπεριδόνη, καθώς η παραγωγή μου από τις αντλήσεις είχε μειωθεί διότι το μωρό ήταν ανήσυχο και δεν είχε πάρει αρκετό βάρος. Δεν κατάλαβε ποτέ γιατί το μωρό δεν πιάνει καλά και επέμενε ότι θηλάζει μια χαρά. Δεν κατάφερα ποτέ να την πείσω για το αντίθετο. Έφερα και μαία στο σπίτι να με δει να θηλάζω αφού τίποτα από τα άλλα δεν είχε βοηθήσει. Μου σύστησε και εκείνη τον οστεοπαθητικό. Η κρέμα κάπως είχε ηρεμήσει το στήθος μου αλλά βάζοντας το μωρό ξανατραυματιζόταν και φαύλος κύκλος. Ξεκινήσαμε τις συνεδρίες με τον οστεοπαθητικό. Το μωρό ήταν 2 μηνών πλέον και για ένα μήνα ήδη πονούσα φριχτά. Εκείνος έκρινε ότι ο αυχένας και η γνάθος του είναι αρκετά πιασμένα μάλλον από τη θέση που είχε στη μήτρα λόγω της οποίας δεν κατάφερε να γεννηθεί και φυσιολογικά. Κάναμε 3 συνεδρίες κρανιοϊερής θεραπείας και κάπως άρχισε σιγά σιγά το μωρό να ανοίγει καλύτερα το στόμα του.
Δεν άλλαξε κάτι μαγικά, ούτε εδώ τελειώνει η ιστορία μου με αίσιο τέλος. Βοήθησε ναι μεν η κρανιοϊερή αλλά η αλλαγή ήρθε πολύ σταδιακά. Από 3ων μηνών θήλαζα πλέον μόνο στο πλάι στο κρεβάτι, καθώς ήταν η μόνη στάση στην οποία δεν γκρίνιαζε ο μικρός, πονούσα ακόμα αλλά πιο υποφερτά και σιγά σιγά, καιρό με τον καιρό κάπως το βρήκαμε. Για 3 μήνες μέχρι τον 5ο σκεφτόμουν κάθε μέρα να διακόψω τον θηλασμό. Έλεγα πάμε λίγο ακόμα, ένα μήνα, 2 βδομάδες, άντε να φτάσω τους 5, άντε τους 6. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι το μωρό κάποιες φορές έπιανε πολύ καλά και δεν πονούσα. Άρχισα να ευχαριστιέμαι κάποιους θηλασμούς και να νιώθω άκρατη ευφορία – πράγμα διόλου γνώριμο για μένα μέχρι τότε.
Κάπου εδώ να αναφέρω ότι αν δεν είχα τη βοήθεια-ψυχοθεραπεία της Συμβούλου Θηλασμού της LLL δε νομίζω να είχα καταφέρει να θηλάσω πέραν τον 40 ημερών. Είναι πολύ σημαντικό οι νέες μαμάδες να απευθύνονται σε κάποια-κάποιες συμβούλους όταν αντιμετωπίζουν προκλήσεις με τον θηλασμό. Το οικογενειακό περιβάλλον, οι φίλες και οι θείες δεν είναι πάντοτε έγκυρη πηγή γνώσεων και βοήθειας. Θέλει κατανόηση και σωστό χειρισμό. Σωστή βοήθεια. Θέλει όμως και πείσμα. Πάνω απ’ όλα θέλει σωστό κίνητρο. Εμένα η θέληση μου υπερνίκησε τα προβλήματα που είχα και δεν είναι ντροπή να πω ότι σχεδόν κατέρρευσα μέχρι να τα καταφέρω. Ο θηλασμός είναι ότι πιο δύσκολο έχω κατακτήσει ποτέ στη ζωή μου αλλά άξιζε τον κόπο του. Για μένα πάντα. Δεν κρίνω καμία μαμά που αποφασίζει να μην το κάνει ή δεν άντεξε. Είναι απολύτως κατανοητό και μέσα στη ζωή και αυτό. Εγώ ήθελα την επαφή, ήθελα να πίνει το γαλατάκι-φαρμακάκι μου, σε καιρούς τόσο δυσοίωνους με πανδημίες και τα σχετικά. Δεν με ένοιαξε ιδιαίτερα τι θα βόλευε εμένα ή το σώμα μου, τα έδωσα όλα και τα κατάφερα με πολύ κόπο. Με πολλά ακόμα που δεν αναφέρω όπως ψευδοθηλές, αντλήσεις με το χέρι, ασκήσεις στη γλώσσα του μωρού με το δάχτυλο, ξέσπασμα στο φαγητό, θηλασμό στα 4, θηλασμό όρθια, ξαπλωτή, μπρούμυτα, ανάσκελα, σε κατακόρυφο και τριπλό Άξελ.
Οχτώ μήνες μετά και συνεχίζουμε! Με δυσκολίες ακόμα, με δοντάκια που πονάνε και θέλει συνέχεια θηλασμό, με άλματα ανάπτυξης και άγρυπνες νύχτες. Με κάποιες φορές ακόμα να μην πιάνει καλά και να με τραυματίζει ελαφρά. Αλλά οκ. Προχωράμε μέρα με τη μέρα και τώρα θα γυρίσω και στη δουλειά αλλά θα συνεχίζω να θηλάζω όσο μπορώ και όσο με ευχαριστεί ακόμα. Η κάθε μαμά ξέρει μέχρι που να φτάσει και πόσο να δώσει. Πάνω από όλα πρέπει να είναι εκείνη καλά για να είναι και το μωρό με όποια απόφαση και να πάρει σχετικά με τον θηλασμό, διότι είναι ένας δρόμος δύσκολος και μοναχικός αλλά σου δίνει πίσω τόσα πολλά όμορφα πράγματα. Για μένα αρκεί που με κοιτάει καθώς θηλάζει και μου γελάει γλυκά. Απλά υπέροχο.
Ελένη Παυλάκη, Ηράκλειο Κρήτης
