Ο Βίκτωρας απογαλάκτισε σταδιακά και με πολλή αγάπη, αργά αργά σε μία περίοδο αρκετών μηνών. Αλλά αυτό δεν με πείραξε καθόλου. Σεβάστηκα την ανάγκη του να πάρει το χρόνο του και έτσι του επέτρεψα να κάνει “δύο βήματα μπρος και ένα πίσω” όσο ήξερα ότι το “δουλεύαμε”. Τελικά, γύρω στα τέσσερα, ο Βίκτωρας τα κατάφερε.

Βέβαια, τους τελευταίους μήνες ερχόταν μια φορά την ημέρα σε μένα για έναν σύντομο θηλασμό. Τον ενοχλούσε το γεγονός ότι οι άλλοι τον πείραζαν, που “είναι ένα μεγάλο παιδί και ακόμα θηλάζει” και “Θα πας φαντάρος και θα είσαι στο στήθος της μάνας σου!” και ιδίως τον ενοχλούσε που η θεία του, που ζούσε στην ίδια πολυκατοικία, δεν τον άφηνε σε ησυχία. Μερικές φορές μάλιστα, ακόμα και ο πατέρας του τη σιγοντάριζε. Τότε θα ερχόταν σε μένα για μια μικρή, κρυφή παρηγοριά. Πάντοτε προσπαθούσα να τον υπερασπιστώ γιατί τον λυπόμουν ειλικρινά (καρδούλα μου!), λέγοντας αδιάφορα και θαρρετά “Μα τον απογαλακτίζω!”.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτά που θυμάμαι από τη διαδικασία του απογαλακτισμού. Αρχικά, “έκοψα” τον ευκολότερο θηλασμό. Όταν ξυπνούσε τον απασχολούσα από τη ιδέα του θηλασμού με το να του εξηγώ τι θα κάναμε όλη την υπόλοιπη μέρα. Θυμάμαι πως όταν προσπαθούσε να απογαλακτίσει, χρειαζόταν περισσότερο από τον χρόνο και την προσοχή μου, όχι λιγότερο. Διαβάζαμε ιστορίες, παίζαμε παιχνίδια και κάναμε παζλ, τραγουδούσαμε παρέα. Αυτές οι ενασχολήσεις δεν ήταν μόνο αποσπάσεις από τον θηλασμό αλλά πραγματική διασκέδαση και για τους δυο μας. Τον άφηνα να παίζει με νερό, ζύμη και χώμα, ακόμη και από μια γλάστρα. Πηγαίναμε περιπάτους, είτε με μένα είτε με τον μπαμπά, τον αδελφό του Κώστα ή την αδελφή του Νίκη. Έπαιζε μπάλα στον κήπο με τον αδελφό του Αλβέρτο ή τον παππού του. Τα αγαπημένα του παιχνίδια, τα φυλούσα για τις δύσκολες στιγμές.

Συχνά αναρωτιόμουν, “Μήπως πεινάει και θέλει ένα υγιεινό σνακ; Μήπως διψάει;” και τον άφηνα να πίνει λίγο χυμό ή γάλα κατευθείαν από το κουτί με ένα καλαμάκι όπως τα μεγαλύτερα αδέλφια του. Δεν χρησιμοποίησα μπιμπερό. (‘Έχετε προσέξει τα μεγαλύτερα μωρά που θηλάζουν, πως τα καταφέρνουν με το καλαμάκι; Ίσως επειδή οι μύες του προσώπου τους είναι τόσο καλά γυμνασμένοι).

Ανακάλυψα ότι σε μερικές περιπτώσεις μπορούσα να αποφύγω το θηλασμό. Για ένα χτύπημα, αν μπορούσε να τα καταφέρει χωρίς θηλασμό, τοποθετούσα μια κομπρέσα με κρύο νερό και του έδινα πολλή παρηγοριά με αγκαλιές και φιλιά. Όταν καθόταν στην ποδιά μου τον κρατούσα με την πλάτη γυρισμένη σε μένα, παρά στη στάση του θηλασμού. Όταν καθόμουν για να φάω ή για να κάνω δουλειές (να γράψω ή να καθαρίσω ρύζι ή φακές) του εξηγούσα τι έκανα εκείνη τη στιγμή αντί να τον θηλάσω. Επίσης, απέφευγα να τον θηλάσω ενώ έβλεπα τηλεόραση, που σημαίνει ότι πολύ συχνά απλά δεν έβλεπα! Όταν τηλεφωνούσα, μιλούσα όρθια και ήμουν σύντομη. Τα μεγαλύτερα τηλεφωνήματα τα κρατούσα για όταν το παιδί μου δεν ήταν μπροστά.

Ανακάλυψα επίσης ότι του ήταν πολύ πιο εύκολο να αποκοιμηθεί το βράδυ χωρίς να θηλάσει αν δεν είχε κοιμηθεί το μεσημέρι. Άλλες φορές τον έπαιρνε ο ύπνος το μεσημέρι ενώ παρακολουθούσε κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση μαζί με τα αδέλφια του, και ξεχνούσε να θηλάσει. Και άλλες φορές, τον κοίμιζα με μια ωραία ιστορία από το αγαπημένο του βιβλίο.

Το βράδυ, προσπαθούσαμε να αλλάξουμε κρεβάτια αντί να θηλάσουμε. Μετά από ένα σύντομο θηλασμό στο  οικογενειακό κρεβάτι, τον έπαιρνα και τον έβαζα στο δικό του κρεβάτι. Αν στο μεταξύ με έπαιρνε κι εμένα ο ύπνος, τον άλλαζα κρεβάτι στη μέση της νύχτας. Μερικές φορές κοιμόταν με τον μπαμπά του, έτσι ώστε να μην ζητήσει να θηλάσει στη μέση της νύχτας κι εγώ απλά κοιμόμουν στο κρεβάτι του ή στον καναπέ. Θέσαμε και μια συμφωνία. Να μην θηλάζουμε μέχρι να ξημερώσει. Όταν κοιμόμασταν μαζί, του γύριζα την πλάτη έτσι ώστε να πάρει το μήνυμα ότι ναι μεν ήμουν εκεί γι’ αυτόν, απλά ήμουν κοιμισμένη. Πάντα φρόντιζα να έχω καλυμμένο το δέρμα μου για να μην αφήνω την αφή του  δέρματός μου να του θυμίζει το θηλασμό. Τα αδέλφια του τον καλοδέχτηκαν στα δικά τους κρεβάτια και για την κόρη μου ήταν ο μικρός της ‘κούκλος’. Τον λάτρευαν! Φρόντιζα να έχω έτοιμες μερικές σύντομες νυχτερινές ιστοριούλες για όταν ξυπνούσε τη νύχτα, για τον αποσπώ από την  ιδέα του θηλασμού. Όταν μου ζητούσε να θηλάσει, του πρόσφερα πρώτα λίγο νεράκι. Πάντοτε όμως ήταν καλοδεχούμενος στο κρεβάτι μας και αυτός, και τα μεγαλύτερα αδέλφια του, ειδικά μετά από ένα κακό όνειρο.

Συζητούσαμε για τον απογαλακτισμό σε μια μελλοντική στιγμή, για παράδειγμα το καλοκαίρι. Βάζαμε όρους στους εαυτούς μας, όπως για παράδειγμα, όχι θηλασμός τις Κυριακές, όταν ο μπαμπάς είναι στο σπίτι όλη την  ημέρα. Αποφασίζαμε  πόσο λίγη ώρα θα κρατούσε ο θηλασμός μας, μάλιστα μου έδειχνε το πόσο με τα δαχτυλάκια του! Έφτιαξα έναν πίνακα με αστέρια και τον επιβράβευα για την πρόοδό του, δείχνοντάς του την υπερηφάνεια μου για την ανάπτυξή του. Ποτέ δεν του είπα ψέματα. Δεν είχαμε αυστηρούς κανόνες. Ο στόχος μου ήταν να βοηθήσω το παιδί μου να μεγαλώσει. Ήμουν πάντα έτοιμη να συμβιβαστώ όταν έβλεπα ότι το παιδί μου δεν τα κατάφερνε. Υπενθύμιζα στον εαυτό μου το γεγονός ότι τώρα που τον βοηθούσα να απογαλακτίσει το παιδί μου χρειαζόταν περισσότερο από τον χρόνο μου. Όχι λιγότερο.

Τελικά, πρέπει να πω ότι δεν χρησιμοποίησα τον πίνακα με τα αστέρια, ήταν ιδέα της συμβούλου που δούλευε μαζί μου και την θεωρούσε καλή. Κάθε παιδί αντιδρά σε διαφορετικά ερεθίσματα. Αν ψάχνετε τρόπους για να βοηθήσετε το παιδί σας να απογαλακτίσει μερικές από αυτές οι ιδέες μπορούν να σας φανούν χρήσιμες, και άλλες όχι.

Καλή επιτυχία

Μ.Φ, Αττική