Ήταν θυμάμαι πριν από 10 χρόνια, όταν έφτασαν στα χέρια μου τα στοιχεία μιας άγνωστης. Ένα ονοματεπώνυμο και ένα τηλέφωνο, μαζί με την παρότρυνση μιας πελάτισσας μου. Μου είπε να τηλεφωνήσω στην άγνωστη, γιατί μπορούσε να με βοηθήσει με τα προβλήματα που αντιμετώπιζα στο θηλασμό.
Ήταν δυνατόν; Μια άγνωστη; Για ποιον λόγο θα με βοηθούσε και μάλιστα από το τηλέφωνο; Μια γυναίκα που βρισκόταν τόσα χιλιόμετρα μακριά, πώς ακριβώς θα κατάφερνε να πείσει το μωρό μου να δεχθεί το στήθος και θα με βοηθούσε να αυξήσω την παραγωγή γάλακτος; Και το σημαντικότερο, γιατί θα το έκανε και μάλιστα δωρεάν; Κάποιο λάκκο πρέπει να είχε η φάβα, σκέφτηκα καχύποπτα και το χαρτί με τον αριθμό τηλεφώνου καταχωνιάστηκε κάπου βαθιά στην καρδιά μου, μαζί με το όνομα της Συμβούλου.
Ήμουν απογοητευμένη και απελπισμένη. Πίστευα πως κανείς δεν μπορούσε πια να με βοηθήσει να θηλάσω. Είχα ζητήσει βοήθεια από όσους μπορούσα, που σε καμία περίπτωση δεν ήταν λίγοι. Τίποτα δεν έγινε. Το γάλα λιγόστευε μέρα με τη μέρα και το νεογέννητο παιδί μου δεν ήθελε να βλέπει το στήθος ούτε ζωγραφιστό. Πίστευα ότι τα είχα κάνει όλα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι νόημα είχε να μιλήσω με μια εθελόντρια Σύμβουλο Θηλασμού.
Έπρεπε να το πάρω απόφαση ότι δεν θα θήλαζα. Δεν είχα την ψυχική δύναμη να ακούσω άλλα σχόλια για τα λάθη και τις επιλογές μου. Δεν μπορούσα να ρισκάρω να ακούσω κάτι που θα με πλήγωνε ή θα με έριχνε λίγο πιο κάτω, γιατί η ψυχολογία μου είχε ήδη πέσει πολύ χαμηλά. Ακόμα και αν τηλεφωνούσα στη Σύμβουλο και δεν απαντούσε, δεν θα σκεφτόμουν ότι είναι μια εθελόντρια μητέρα, που μπορούσε εκείνη την στιγμή να εργάζεται, να φροντίζει το σπίτι ή την οικογένεια της. Δεν θα σκεφτόμουν ότι είναι άνθρωπος και μπορεί να μην πρόλαβε να σηκώσει το τηλέφωνο. Θα σκεφτόμουν ότι άδικα κάλεσα. Θα σκεφτόμουν ότι κάθε ελπίδα έσβησε. Ό,τι και να περνούσε από το μυαλό μου, σίγουρα δεν θα ήταν λογικό, γιατί το έβλεπα μέσα από μια απίστευτα παραμορφωτική οπτική. Ένιωθα τόσο ευάλωτη και ευαίσθητη. Δεν άντεχα την κριτική και τις επικρίσεις. Ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματα και οι διακυμάνσεις της ψυχολογίας μου εκείνη την περίοδο. Δεν καταλάβαινα ότι αντίκριζα τον κόσμο υπό το πρίσμα της λοχείας και ότι ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Όλοι με θεωρούσαν υπερβολική. Δεν γνώριζα ότι απλώς είχα μόλις γίνει μητέρα. Δεν ήξερα τι θα μου έλεγε η εθελόντρια Σύμβουλος, αλλά φοβόμουν να μάθω. Δεν πίστευα πως μπορούσε να με καταλάβει. Κι έτσι δεν την κάλεσα ποτέ…
Τα χρόνια πέρασαν. Απέκτησα δεύτερο παιδί. Πλέον ήξερα πολλά για την μητρότητα. Παρόλα αυτά αντιμετώπισα ξανά δυσκολίες στον θηλασμό. Διαφορετικές αυτή την φορά. Κάθε μητέρα είναι διαφορετική. Κάθε παιδί είναι ξεχωριστό. Κάθε πέρασμα στην μητρότητα δεν έχει καμία σχέση με το προηγούμενο ή το επόμενο. Αυτήν τη φορά, παρότι τα εμπόδια που προέκυψαν ήταν σαφώς περισσότερα και μεγαλύτερα, εντούτοις κατάφερα να τα ξεπεράσω και να θηλάσω. Η ειδοποιός διαφορά ήταν η υποστήριξη που είχα. Τη δεύτερη φορά, σήκωσα το τηλέφωνο και κάλεσα την εθελόντρια Σύμβουλο Θηλασμού. Δεν είχα τίποτα να χάσω. Μόνο να κερδίσω. Ήξερα πως με καταλαβαίνει. Ήξερα ότι θα με ακούσει, όπως κανείς άλλος. Ήξερα πως θα είναι δίπλα μου και θα με στηρίξει, σεβόμενη τα θέλω και τους προσωπικούς μου στόχους. Ήξερα πως θα με βοηθούσε να βρω ιδέες και λύσεις, που θα ταιριάζουν στην δική μου ιδιοσυγκρασία και τη δική μου οικογένεια.
Ήξερα πως θα με βοηθούσε δωρεάν, γιατί κάθε μητέρα που χαμογελούσε ή την ευχαριστούσε στο τέλος του τηλεφωνήματος, της έδινε απέραντη χαρά και αυτή ήταν η αμοιβή της. Θα ήταν εκεί χωρίς να με κρίνει. Χωρίς να με κατακρίνει. Απλά θα μου πρόσφερε το χέρι της να στηριχτώ. Σαν το μωρό που κάνει τα πρώτα του βήματα. Δεν θα με τραβούσε, ούτε θα με έσερνε. Θα ήξερε ότι χρειαζόμουν χρόνο και κατανόηση. Απλά θα με στήριζε, μέχρι να βρω τη δύναμη να στηριχτώ στα πόδια μου. Θα ήταν δίπλα μου στα πρώτα βήματά μου. Θα στεκόταν πλάι μου, κατά την είσοδο μου στη μητρότητα. Θα με βοηθούσε να σηκωθώ, αν έπεφτα. Θα πονούσε μαζί μου αν χτυπούσα. Θα ήταν εκεί όποτε την χρειαζόμουν. Θα άκουγε τους φόβους μου. Και όταν πια θα στεκόμουν γερά στα πόδια μου, θα με καμάρωνε σαν τη μάνα, που βλέπει περήφανη το παιδί της να ξεμακραίνει.
Η τύχη τα είχε φέρει έτσι, που η εθελόντρια Σύμβουλος που με υποστήριξε στο δεύτερο παιδί μου, ήταν εκείνη, την οποία δεν τόλμησα να καλέσω στο τηλέφωνο την πρώτη φορά που πάλευα να θηλάσω. Αλλά ακόμα και αν ήταν κάποια άλλη, είμαι βέβαιη πως θα λάμβανα τον σεβασμό, την αγάπη και την υποστήριξη που χρειαζόμουν. Γιατί ο εθελοντισμός θέλει ψυχή και οι πραγματικοί εθελοντές νιώθουν πάνω από όλα συμπόνια. Στέκονται δίπλα στην μητέρα που θηλάζει, αλλά και σε αυτήν που αποθηλάζει. Υποδέχονται με χαρά τις μητέρες που δεν θήλασαν, όπως η μάνα που καλωσορίζει όλα τα παιδιά της, τα ήρεμα και τα ανήσυχα, τα σιωπηρά και τα δυναμικά. Μια μάνα που μοιράζεται απλόχερα εμπειρίες και γνώσεις, χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Μια μάνα που όποτε και αν μιλάει, ό,τι κι αν λέει, ρέει από μέσα της η αγάπη.
Από τη μια αναρωτιέμαι τι θα γινόταν, αν τελικά είχα κάνει πριν δέκα χρόνια το τηλεφώνημα στην εθελόντρια Σύμβουλο Θηλασμού. Από την άλλη ξέρω, πως ό,τι και αν άλλαζα στο παρελθόν, δεν θα άλλαζα με τίποτα το παρόν και τη χαρά του να είμαι εθελόντρια Σύμβουλος του Συνδέσμου Θηλασμού Ελλάδας.
