Είμαι η Ειρήνη, μητέρα δύο κοριτσιών και αποφάσισα να μοιραστώ την ιστορία μου προκειμένου να ενθαρρύνω και άλλες μητέρες που αντιμετωπίζουν τις ίδιες προκλήσεις με εμένα.
Γέννησα τη μεγάλη μου κόρη τον Ιούλιο του 2016 στην Ολλανδία. Ως νέα μητέρα και πρώτη από τον κοινωνικό κύκλο που αποκτούσε παιδί, δεν είχα έρθει σε ουσιαστική επαφή με τον θηλασμό, πέραν της μητέρας μου που μας θήλασε για έξι μήνες τον καθένα, σύμφωνα με τις οδηγίες της παιδιάτρου που συμβουλευόταν και της γενικότερης φιλοσοφίας της εποχής.
Ήμουν αποφασισμένη να θηλάσω, καθώς ήξερα ότι είναι το καλύτερο για το παιδί μου. Έτσι, παρακολούθησα ένα μάθημα θηλασμού που μας παρείχε η ασφάλεια υγείας. Από το μάθημα «κονσέρβα» η γνώση που έλαβα ήταν του επιπέδου που παρέχεται σε διάφορες ιστοσελίδες ευρείας κατανάλωσης για μαμάδες. Ωστόσο έφυγα με την αίσθηση ότι γνώριζα αρκετά και ότι ήμουν κατάλληλα προετοιμασμένη για το ταξίδι του θηλασμού.
Την αλήθεια την διαπίστωσα 20 μέρες αργότερα όταν καλωσόρισα το κορίτσι μου. Πληγωμένες θηλές, οδηγίες για 10λεπτους θηλασμούς ανά δίωρο, χρήση νοσοκομειακού θηλάστρου από τη δεύτερη μέρα, παρότρυνση να δώσω συμπλήρωμα γάλακτος σκόνης για να μη χάσει πολύ βάρος και τελικά αποχώρηση από το μαιευτήριο με την υπόδειξη να χορηγώ επιπλέον φόρμουλα ύστερα από κάθε θηλασμό. Η επιστροφή στο σπίτι συνοδεύτηκε από απόγνωση όπως ήταν φυσικό, αφού ο κάθε επαγγελματίας μου είχε δώσει διαφορετικές οδηγίες, πράγμα που συνεχίστηκε και αργότερα από τις βοηθούς μαίες που έρχονταν στο σπίτι. ΒΑΒΕΛ!
Κάποια στιγμή αποφάσισα να ξεφύγω από όλες αυτές τις πληροφορίες και να απευθυνθώ σε μία Σύμβολο Θηλασμού της LLL που βρισκόταν στη περιοχή μου. Η Σύμβουλος LLL ήταν αυτή που εντόπισε το πρόβλημά μου και μου έδωσε τις χρήσιμες πληροφορίες που χρειαζόμουν, ώστε να μη σταματήσω την προσπάθεια. Αφού της μίλησα για την κατάστασή μου, άκουσα τότε για πρώτη φορά ότι πολύ πιθανόν να μην έχω όσο γάλα χρειάζεται, λόγω της μειωτικής πλαστικής επέμβασης στους μαστούς που είχα κάνει στα είκοσι μου. Μέχρι τότε δεν είχα αναρωτηθεί ουσιωδώς, μιας και ο πλαστικός χειρουργός με είχε διαβεβαιώσει πως δεν είχε επέμβει καθόλου στους αδένες και θα μπορέσω να θηλάσω κανονικά και χωρίς πρόβλημα. Ξεκίνησα πρωτόκολλα επαναγαλακτισμού όταν η κόρη μου ήταν 7 ημερών με αντλήσεις και θηλασμούς, σίτιση με SNS (Supplementing Nursing System) του αντλημένου αλλά και του γάλακτος σε σκόνη. Η παραγωγή μου δεν αυξήθηκε σημαντικά ποτέ και έτσι η ποσότητα του ξένου γάλακτος, αντί να μειώνεται, αυξανόταν όσο μεγάλωνε το παιδί.
Στους τρεις μήνες έπρεπε να επιστρέψω στη δουλειά. Παρέδωσα το νοσοκομειακό θήλαστρο και αντλούσα με οικιακό στη δουλειά και όταν επέστρεφα σπίτι το παιδί θήλαζε όσο ήθελε. Γύρω στους 11 μήνες το παιδί δυσανασχετούσε αρκετά στο στήθος. Η παραγωγή και η ροή είχαν ελαττωθεί κατά πολύ και έτσι αποθηλάσαμε χωρίς να παραπονεθεί ποτέ. Η συγκοίμηση βέβαια συνεχίστηκε για πολύ καιρό μετά. Το ταξίδι μας κράτησε περίπου 12 μήνες και είμαι περήφανη για αυτό.
Η όλη εμπειρία με πείσμωσε και έτσι πριν καν αποφασίσω για δεύτερο παιδί ήθελα να ενημερωθώ καλύτερα ώστε να είμαι κατάλληλα προετοιμασμένη. Διάβασα ξένη βιβλιογραφία σχετικά με τις θηλάζουσες που έχουν κάνει μειωτική επέμβαση. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν και πολλές πηγές, καθότι είναι ένα αρκετά ειδικό θέμα. Διάβασα επίσης το εξαιρετικά βοηθητικό βιβλίο «Defining your own success-Breastfeeding after breast reduction» και συμμετείχα στο αντίστοιχο Facebook γκρουπ που παρείχε σημαντικές πληροφορίες.
Μετά από αυτή την «εξερεύνηση στη βιβλιογραφία» για τις μειωτικές επεμβάσεις στήθους, κατέληξα σε μερικά συμπεράσματα που παραθέτω παρακάτω. Πρώτον, στις περισσότερες περιπτώσεις οι μητέρες δεν μπορούν να ανταποκριθούν ολοκληρωτικά στις ανάγκες σίτισης ενός βρέφους και χρειάζεται να δοθεί συμπλήρωμα. Δεύτερον, οι σχετιζόμενοι επαγγελματίες υγείας (γυναικολόγοι, παιδίατροι και μαίες) έχουν από καθόλου ως και ελάχιστη επαφή με το ζήτημα και ως εκ τούτου οι γυναίκες παρατάνε γρήγορα την προσπάθεια, μιας και υπάρχει η εσφαλμένη πεποίθηση ότι μετά την εγχείρηση έχει χαθεί πολύτιμος ιστός, άρα και η δυνατότητα της γαλακτοπαραγωγής. Τρίτον, υπάρχει σημαντική διαφοροποίηση ως προς το πόσο γάλα μπορεί να παράγει κάθε μητέρα, γεγονός που έχει άρρηκτη σχέση με το μέγεθος, την τεχνική της επέμβασης που χρησιμοποιήθηκε, τον χρόνο που έχει παρέλθει από αυτήν και τον αν έχει θηλάσει ξανά η μητέρα στο παρελθόν.
Έμαθα όμως, ότι αν έχεις καταφέρει (έστω και με μικτή σίτιση) να θηλάσεις για κάποιο διάστημα, το παιδί σου έχει πάρει πολλές από τις πολύτιμες ουσίες, αλλά επιπροσθέτως έχετε απολαύσει και όλα τα υπόλοιπα μη-μετρήσιμα οφέλη του θηλασμού. Επίσης, το σοφό μας σώμα τείνει να επουλώνει τις βλάβες που έχουν προκληθεί και έτσι οι τραυματισμένοι γαλακτοφόροι πόροι, που μεταφέρουν το γάλα στη θηλή, αυτό-επουλώνονται ή σχηματίζονται καινούριοι (recanalization). Επιπλέον, κάποια γαλακταγωγά μπορεί να αποτελέσουν σημαντικό σύμμαχο ή και εχθρό στην όλη προσπάθεια. Τέλος, κάθε επόμενη απόπειρα για θηλασμό καθίσταται ευκολότερη λόγω της εμπειρίας που αποκομίζουμε από τις προηγούμενες φορές, αλλά και της «μνήμης του σώματος μας».
Όταν γέννησα την δεύτερη μου κόρη τον Οκτώβριο του 2019 ήμουν σαφώς σε ετοιμότητα. Θηλασμός από την πρώτη ώρα, επαφή δέρμα με δέρμα, συγκοίμηση και θηλασμοί χωρίς ρολόι. Δυστυχώς, παρόλα αυτά, η επέμβαση διαμόρφωσε έτσι το στήθος μου, που δεν ήταν δυνατό να επιτευχθεί αποκλειστικός θηλασμός. Και αυτή τη φορά χρειάστηκε να δώσω συμπλήρωμα με SNS. Έκανα αντλήσεις για να σιγουρεύω ότι το στήθος άδειαζε επαρκώς και να δίνω ένα επιπλέον ερέθισμα για την αύξηση της παραγωγής. Επίσης, σε συνεννόηση με σύμβουλο θηλασμού IBCLC δοκίμασα τη δομπεριδόνη, που όμως δε με βοήθησε και έτσι αρκέστηκα στις φυσικές κάψουλες moringa, οι οποίες έχω την αίσθηση ότι έκαναν κάποια μικρή διαφορά. Η κόρη μου πήρε συμπλήρωμα μέχρι τον 7ο μήνα, τότε ξεκίνησε να τρώει 3 γεύματα στερεών τροφών και δεν χρειαζόταν πλέον το γάλα σε σκόνη. Με αγάπη και αφοσίωση για τον θηλασμό, συνεχίζουμε ακόμη και σήμερα που φτάνουμε τους 15 μήνες και θα συνεχίσουμε για όσο θέλει εκείνη. Τις φορές που δεν έχει όρεξη να θηλάσει ή λείπω, συνεχίζω να αντλώ με το νοσοκομειακό θήλαστρο ώστε να μην ελαττώσω (όσο το δυνατόν) την παραγωγή.
Η διαδρομή μου σίγουρα δεν ήταν εύκολη, αλλά τουλάχιστον άξιζε την προσπάθεια. Ο θηλασμός για μένα δεν είναι ένα παιχνίδι που παίζεται αποκλειστικά με έναν τρόπο. Κάθε δυάδα μητέρας-παιδιού μπορεί να ανακαλύψει τους δικούς της κανόνες και να παίξουν όπως τους ταιριάζει. Είναι επίσης ένα ταξίδι που άλλοτε πηγαίνεις μπροστά και άλλοτε σε παίρνει πίσω. Ωστόσο, η εμπειρία αποτελεί μια καλή εκκίνηση για την κοινή ζωή με το παιδί, σφυρηλατεί και δοκιμάζει το χαρακτήρα της γυναίκας και μας καλεί να στραφούμε στη φύση και στον εαυτό μας.
