Μικρή μου,

Θα σου πω μια ιστορία για σένα, για τον μπαμπά σου και για μένα, τη μαμά σου. Ήταν Αύγουστος και ήμουν έγκυος σε ‘σένα όταν στη ζωή μας μπήκαν δύο καινούργιες, άγνωστες λέξεις. Πολύμορφο γλοιοβλάστωμα εγκεφάλου. Δύο λέξεις που ακόμη στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες μας. Δεν ακούγεται και πολύ καλό, έχεις δίκιο. Η διάγνωση αφορούσε τον μπαμπά σου, μικρή μου.

Γιατροί και συγγενείς φοβούνται μη σε χάσω από το σοκ και με αντιμετωπίζουν με μισόλογα. Βρίσκω μια στιγμή ησυχίας και μπαίνω στο διαδίκτυο. Η πιο επιθετική μορφή καρκίνου του εγκεφάλου με προσδόκιμο ζωής μικρό, πολύ μικρό. Ανοίγω κι άλλο άρθρο κι άλλο κι άλλο…Διάβασα ό,τι υπήρχε αλλά δεν άλλαζε κάτι, δυστυχώς.

Ο νευροχειρουργός ήταν καταπέλτης. «Φρόντισε τον εαυτό σου και το παιδί σας. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για τον άντρα σου». «Αποκλείεται. Θα το παλέψουμε», σκέφτηκα.  Άλλωστε εμείς κάναμε σχέδια για το δωμάτιό σου, για τα πρώτα σου Χριστούγεννα, για το όνομά σου. Είχα κάνει λίστα με βιβλία που ήθελα να διαβάσω για τον θηλασμό, την ψυχολογία και την ανατροφή των παιδιών. Τα ξέχασα όλα, κοριτσάκι μου! Υπήρχαν στιγμές που ξέχναγα ακόμη κι εσένα. Δεν ήσουν πλέον προτεραιότητα.

Βρίσκεσαι πια στην 22^η εβδομάδα και έχουμε γυρίσει στο σπίτι οι τρεις μας. Ο μπαμπάς θέλει να με φωνάξει και δεν μπορεί. Δεν θυμάται πλέον το όνομά μου. Αμνησία και μερική αλαλία, η οποία πολύ γρήγορα θα γίνει ολική. Θυμάται όμως την ύπαρξή σου! Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω γιατί αλλά σε θυμάται!

Ένας καινούργιος πονοκέφαλος και μια μεγάλη αιμορραγία μας στέλνει για άλλη μια φορά στο νοσοκομείο. Αρχίζει ένας αγώνας δρόμου. Πρέπει να γίνει εσπευσμένα χειρουργείο. Ακολουθούν ακτινοβολίες και χημειοθεραπείες. Αυτό που τώρα σου γράφω, μικρή μου, μέσα σε δυόμιση σειρές κράτησε στην πραγματικότητα τρεις μήνες. Και τότε το σύμπαν μας έκλεισε το μάτι συνωμοτικά. «Θα σας δώσω μια πίστωση χρόνου», μας υποσχέθηκε χαμηλόφωνα. Και μας την έδωσε. Οι γιατροί είπαν πως ο οργανισμός του μπαμπά έπρεπε να ξεκουραστεί για δύο μήνες περίπου πριν υποβληθεί σε νέο κύκλο θεραπειών. Μέσα σε αυτό το διάστημα αποφασίστηκε, μικρή μου, πως ήταν η ώρα να σε γνωρίσουμε.

Το βράδυ πριν έρθεις στον κόσμο έμεινα επιτέλους μόνη στο δωμάτιο του μαιευτηρίου. Είχα ανάγκη να κλάψω πολύ. Έκλαψα για σένα, για τον μπαμπά σου, για μένα. Έκλαψα γι’ αυτά που μας είχαν συμβεί και γι’ αυτά που θα ακολουθούσαν. Έκλαψα γιατί ήμουν τρομαγμένη, απελπισμένη, φοβισμένη αλλά ο χρόνος δεν γινόταν να σταματήσει.

Ήρθες στον κόσμο λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Μια μαία με ρώτησε αν έχω σκοπό να σε θηλάσω, «ναι» της απάντησα αποφασιστικά. Γεννήθηκες με καισαρική και σε έβαλα στο στήθος τη δεύτερη μέρα. Έπιασες αμέσως και πολύ δυναμικά άρχισες να ρουφάς! Τι περίεργο συναίσθημα! Ο μπαμπάς ήρθε να μας δει μια φορά. Ήταν πλέον πολύ κουρασμένος, γλυκιά μου. Υπέφερε.

Επιστρέφουμε στο σπίτι οι τρεις μας. Έχουμε ακόμη λίγη πίστωση χρόνου. Προσπαθώ να σε θηλάσω και τα καταφέρνουμε για μια εβδομάδα. Στον έλεγχο η παιδίατρος διαπιστώνει ότι έχεις χάσει αρκετό βάρος. Της ζητάω να συνεχίσω την προσπάθεια για λίγο ακόμη. Στις δέκα μέρες εμφανίζεις σημάδια αφυδάτωσης και μπαίνει στη ζωή μας η φόρμουλα. Μια φίλη, η Τάνια, μου μιλάει για την La Leche League, ψάχνω να δω αν υπάρχει σύμβουλος στην πόλη μας και τότε μπαίνει στη ζωή μας η Ελένη! Μου δίνει πολύ κουράγιο με την ήρεμη φωνή της, την αισιοδοξία της και την πίστη της ότι όλα θα πάνε καλά. Συνεχίζουμε, μικρή μου, με μεικτή διατροφή ενώ προσπαθώ σιγά-σιγά να μειώσω τα μπουκάλια. Νοικιάζω νοσοκομειακό θήλαστρο και ξεκινάω αντλήσεις για να αυξήσω την παραγωγή. Το βράδυ που ο μπαμπάς κι εσύ κοιμάστε βάζω ξυπνητήρι κάθε τρεις ώρες για άντληση. Τα μπουκάλια αρχίζουν να μειώνονται. Έχω πεισμώσει πάρα πολύ. Δεν θα το χάσω και αυτό. ΟΧΙ.

Δυστυχώς, η πίστωση χρόνου που είχαμε τελείωσε. Μια καινούργια αιμορραγία του μπαμπά σου μας στέλνει και πάλι στο νοσοκομείο. Είσαι πλέον δύο μηνών. Θηλάζεις από τις εφτά το απόγευμα μέχρι τις εφτά το πρωί και την υπόλοιπη μέρα πίνεις 3 μπουκάλια ξένο γάλα και ένα δικό μου από αντλήσεις.

Επιστρέφουμε και πάλι από το νοσοκομείο στο σπίτι αλλά αυτή τη φορά η κατάσταση του μπαμπά έχει επιδεινωθεί πολύ. Με χρειάζεται δίπλα του. Φοράει πάνα, είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι, δεν μπορεί να φάει μόνος του. Ο όγκος έχει ροκανίσει το μυαλό του, η επαφή με την πραγματικότητα έχει σχεδόν χαθεί και το βλέμμα έχει αδειάσει. Ζητάω από την γιαγιά σου να έρθει για βοήθεια. Από εκείνη την ημέρα σε ανέλαβε η γιαγιά, για να μπορώ να φροντίζω τον μπαμπά. Συνεχίσαμε τους θηλασμούς όποτε μπορούσα.

Έρχεται η πρώτη καραντίνα και ενώ ζούμε στο ίδιο σπίτι, ψυχή μου, σε βλέπω ελάχιστα! Βρισκόμαστε στις εφτά κάθε απόγευμα για να θηλάσεις και να κοιμηθείς. Είσαι πλέον 4,5 μηνών και έχουμε καταφέρει να κρατήσουμε τουλάχιστον τους βραδινούς θηλασμούς. Όταν είμαι με τον μπαμπά έχω τύψεις που δεν είμαι μαζί σου και όταν είμαι μαζί σου μου λείπει ο μπαμπάς σου. Ήξερα βλέπεις ότι ο χρόνος που είχα μαζί του ήταν πλέον ελάχιστος. Δυστυχώς, ο μπαμπάς ξαναμπαίνει στο νοσοκομείο.

Μοιράζω τον χρόνο μου 12 ώρες στο νοσοκομείο (πρωί) και 12 ώρες στο σπίτι (βράδυ) για να κοιμάσαι με θηλασμό. Κάπως έτσι καταφέραμε να κρατήσουμε μεικτή διατροφή μέχρι να γίνει η εισαγωγή τροφών.

Από το νοσοκομείο, μικρή μου, βγήκα μόνη μετά από πέντε εβδομάδες. Αποχαιρετήσαμε τον μπαμπά σου λίγο πριν γίνεις έξι μηνών.

Ζωή μου, δεν μπόρεσε ποτέ να παίξει μαζί σου, να σε βγάλει μια βόλτα, να σε σηκώσει ψηλά στον αέρα. Αλλά θέλω να ξέρεις ότι πολλές φορές όταν ξάπλωνε σε έβαζα πάνω στο στήθος του και ο μπαμπάς έκλεινε τα χέρια του γύρω σου σε μια απαλή και τρυφερή αγκαλιά. Αυτό μπορούσε να κάνει, γλυκιά μου.

Σήμερα είσαι 13 μηνών, το μπουκάλι είναι πλέον παρελθόν εδώ και πολλούς μήνες. Θηλάζεις κατά βούληση. Το βράδυ για να κοιμηθείς, το πρωί που ξυπνάς, κατά τη διάρκεια της νύχτας, όταν παίζουμε, για να κοιμηθείς το μεσημέρι.

Θα σου εξομολογηθώ και κάτι τελευταίο. Τον θηλασμό τον είχα μεγαλύτερη ανάγκη ακόμη κι από όσο ίσως τον είχες εσύ. Σε ένιωθα μακριά μου, είχα τύψεις που σε άφηνα, ήθελα να σε γνωρίσω από την αρχή και να καταφέρω να δεθώ μαζί σου, να νιώσω συναισθήματα για σένα επιτέλους!

Κλείνοντας θέλω να σου υποσχεθώ ότι θα προσπαθήσω να είμαι κοντά σου μέχρι να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις μακριά. Αλλά ακόμη κι αν δεν γίνει αυτό, γιατί η ζωή μας έδειξε από νωρίς ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, να ξέρεις μικρή μου ότι από δω και πέρα θα είσαι η προτεραιότητά μου. Σε αγαπώ πολύ.

Η μαμά σου