Όταν η Σύμβουλός μου μου πρότεινε να γράψω την ιστορία μου σχετικά με τον θηλασμό, η πρώτη μου σκέψη ήταν «Γιατί; Αφού δεν θηλάζω…». Μετά όμως σκέφτηκα τον εαυτό μου όταν διάβαζα απεγνωσμένα ιστορίες άλλων μαμάδων στην προσπάθεια μου να βρω κάποια που να περνάει ότι κι εγώ. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να γράψω την ιστορία μου, αν και το τέλος δεν είναι το συνηθισμένο, για εκείνες τις λίγες μητέρες που μπορεί να βιώνουν κάτι παρόμοιο.
Πριν λίγους μήνες λοιπόν, εν μέσω πανδημίας και μετά από πολλά χρόνια προσπαθειών γεννήθηκε το μικρό μας θαύμα. Η περίοδος της εγκυμοσύνης, παρά τη στέρηση των κοινωνικών επαφών, ήταν ήρεμη και μαγική. Το αγοράκι μας γεννήθηκε φυσιολογικά και ήταν υγιέστατο. Ήρθε η ώρα της πρώτης εκείνης αγκαλιάς και της επαφής με το στήθος. Ήμουν προετοιμασμένη ότι θα δυσκολευτώ, είχα διαβάσει τα πάντα γύρω από τον θηλασμό ξανά και ξανά. Είχα παρακολουθήσει σεμινάρια. Είχα συμβουλευτεί Συμβούλους και γενικά ήμουν θεωρητικά έτοιμη. Η πράξη όμως με διέψευσε. Ο μικρός μου δεν κατάφερε να πιάσει το στήθος και έτσι μετά από εφτά ώρες προσπάθειας και γοερού κλάματος του δώσαμε ξένο γάλα. Έπεσε ο ουρανός και με πλάκωσε, δεν το ήθελα αυτό για το μωρό μου. Ένιωθα ανεπαρκής και ένοχη. Συνέχισα να προσπαθώ αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Στο μαιευτήριο σε κάθε αλλαγή βάρδιας η εκάστοτε μαία μου πρότεινε και κάτι άλλο, τίποτα δεν δούλεψε. Χρησιμοποίησα ψευδοθηλές. Ο μικρός έπιασε και με πολλή υπομονή θήλαζε ώρες ολόκληρες, χωρίς όμως να χορταίνει. Η παραγωγή μου ήταν μειωμένη και με κάθε μπουκάλι ξένου γάλακτος που του έδινα ένιωθα όλο και πιο ανεπαρκής και όλο και πιο ένοχη.
Πάνω στον μήνα οι θηλές μου, παρά τις ψευδοθηλές, άρχισαν να ματώνουν, το γάλα να μειώνετε και το παιδί να θηλάζει πια μόνο λίγα λεπτά κάθε φορά. Κάπου εκεί αισθητά καταβεβλημένη, απογοητευμένη και σχεδόν σίγουρη ότι έφτανα στο τέλος αυτής της ιστορίας απευθύνθηκα στην υπεύθυνη Σύμβουλο Θηλασμού μου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ζήτησα βοήθεια αλλά ήταν η καταλυτική και την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Είμαι σίγουρη ότι αν δεν ήταν εκείνη να με εμπνεύσει σιγουριά και αισιοδοξία δεν θα είχα συνεχίσει. Κάθε της συμβουλή ήταν πάντα αυτό που χρειαζόμουν. Δεν έχω καταφέρει δυστυχώς να θηλάσω τον μικρό μου από το στήθος αλλά το έκανα με θήλαστρο και συνεχίζω ακόμα βγάζοντας τώρα πια με το χέρι…Είναι πολύ δύσκολο, απαιτητικό και κουραστικό αλλά κάθε φορά που πάω να τα παρατήσω θυμάμαι τα λόγια της Συμβούλου μου. «Ο θηλασμός δεν είναι όλα ή τίποτα, κάθε σταγόνα που προσφέρεις στο μωρό σου είναι σημαντική, το σώμα σου είναι ικανό να δώσει το πιο πολύτιμο δώρο, ακόμα και αν αυτό που μπορείς να δώσεις είναι λίγες σταγόνες». Έτσι μου είπε και η δύναμη που πήρα από αυτά τα λόγια με κρατάει σχεδόν έξι μήνες μετά να αντλώ αδιάκοπα και να «θηλάζω» το μωρό μου έστω και με μπουκάλι. Έμαθα ότι δεν είμαι λιγότερο μητέρα επειδή δεν τα κατάφερα όπως αρχικά ήθελα, έμαθα να σέβομαι και να ακούω το σώμα μου.
Αν και πάντα θα με πληγώνει το γεγονός ότι δεν έζησα τη μαγεία του θηλασμού, ξέρω ότι έχω κάνει το καλύτερο που μπορούσα για το μωρό μου και αυτό με κάνει την καλύτερη μητέρα.
