Ο τοκετός όμορφος αλλά άγριος αυτή τη φορά. Διήρκεσε μόλις 40 λεπτά, και το αναφέρω αυτό γιατί όλα μπορεί να παίξουν το ρόλο τους στον θηλασμό. Το μωρό μπήκε αμέσως στο στήθος αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι δεν μπορούσε να πιάσει το στήθος σωστά. Ας του δώσω λίγο χρόνο, σκέφτηκα, οι πρώτες ώρες είναι. Οι ώρες, οι μέρες περνούσαν και τα πράγματα χειροτέρευαν συνεχώς, παρόλο που έκανα ό,τι ήξερα, ό,τι γνώριζα απ’ τη βιβλιογραφία. Στο τέλος της πρώτης εβδομάδας έκλαιγα σχεδόν όλη την ημέρα από τον πόνο (σωματικό και ψυχικό) και φοβόμουν να πλησιάσω το μωρό στο στήθος, γιατί όχι μόνο δεν έπιανε σωστά και πονούσα, αλλά αυτό συνήθως διαρκούσε λίγα δευτερόλεπτα και μετά άρχιζε το κλάμα, η άρνηση να πιάσει το στήθος και έπειτα οι εμετοί. Κάθε φορά θηλασμού ήταν μαρτύριο. Και γρήγορα ήρθαν και οι τύψεις που χειροτέρευσαν ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Μαζί με μένα σκεφτόμουν κάθε μαμά που έχει προσπαθήσει να θηλάσει και δεν τα κατάφερε για κάποιον αντίστοιχο λόγο, κι εγώ στο παρελθόν την είχα κρίνει. Και οι ενοχές μεγάλωναν όλο και περισσότερο, καθώς ένιωθα ανεπαρκής να κάνω αυτό που χρειαζόταν το μωρό. Ήξερα τόσα αυτή τη φορά, κι όμως, τα πράγματα πήγαιναν τόσο λάθος. Δεν είχα τη στήριξη μιας αλλά πολλών Συμβούλων της La Leche League και αυτό ήταν που μου έδινε δύναμη να συνεχίσω. Καμιά φορά, ακόμα κι αν πρακτικά ξέρουμε τί να κάνουμε, αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια αγκαλιά, αποδοχή γι’ αυτό που μας συμβαίνει, έναν (ή πολλούς) να ακούσει την ιστορία μας, χωρίς επίκριση μα με ζεστασιά, τη διάθεση να ζητήσουμε βοήθεια ακόμη κι αν νομίζουμε ότι δεν θα μας προσφέρει κάτι. Ακόμα και μια λέξη που θα ακούσουμε μπορεί να κάνει τη διαφορά. Γρήγορα κατάλαβα ότι αυτό που χρειαζόμουν ήταν η υποστήριξη από μια άλλη γυναίκα που έχει περάσει κάτι παρόμοιο, να με ακούσει και να μου δώσει τη δύναμη να συνεχίσω εάν αυτό είναι που επιθυμώ.

Δεν σας κρύβω ότι οι επόμενοι μήνες κύλησαν πολύ δύσκολα, με σκληρές αποχές από τρόφιμα, οστεοπαθητική, διλήμματα για το αν πρέπει να κοπεί ή όχι ο χαλινός, ατέλειωτες ώρες περπατήματος στο μάρσιπο για να καταφέρει να θηλάσει έστω και 5 λεπτά συνεχόμενα και πολλά πολλά άλλα. Όμως όσο περνούσε ο καιρός, ένιωθα ότι όλα συναινούν στο να μην διακόψω τον θηλασμό (κάτι που πέρασε απ’ το μυαλό μου ουκ ολίγες φορές). Το μωρό, παρ’ όλο που του συνέβαιναν όλα αυτά, δεν έχασε ούτε γραμμάριο από τη μέρα που γεννήθηκε! Όλοι και κυρίως ο σύντροφός μου παρ’ όλο που μας έβλεπε σε αυτή την κατάσταση και με άκουγε συχνά απογοητευμένη και αποφασισμένη να σταματήσω, προσπαθούσε πάντα με τον τρόπο του να με ωθήσει στο να συνεχίσω. Οι Σύμβουλοι της La Leche League ήταν πάντα εκεί να ακούσουν και να με καθησυχάσουν. Και ξαφνικά, στους 5,5 μήνες, μια ωραία πρωία που λέει και η ρύση, το μωρό έπιασε καλά το στήθος και δεν πόνεσα ποτέ ξανά. Από το πρωινό αυτό έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου κάθε δευτερόλεπτο. Θυμάμαι τα ρούχα που φορούσαμε, πού θηλάσαμε, τί μουσική έπαιζε στο ραδιόφωνο. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι θηλάζει χαλαρά και ήρεμα και πια δεν πονάω!

Στον θηλασμό όλα είναι δυνατά αρκεί να έχουμε (και να ζητάμε!) υποστήριξη, θέληση και υπομονή!

Η δύναμη είναι μέσα μας και κάθε μια την καθορίζει ανεξάρτητα από το πόσο θήλασε ή θα θηλάσει. Μεγαλύτερη σημασία έχει να νιώθουμε όμορφα θηλάζοντας τα μωρά μας και η αγάπη να δίνεται χωρίς όρους και περιορισμούς, ό,τι κι αν αποφασίσουμε να κάνουμε!

Υ.Γ.: Ο Φ. είναι πια 13 μηνών δεινός και απαιτητικός θηλαστής!

Γ.Φ., Φίλη του Συνδέσμου Θηλασμού Ελλάδος-La Leche League Greece