Τον Ιούλιο του 2011 ξεκίνησα να θηλάζω το πρώτο μου παιδί σύμφωνα με τις οδηγίες της παιδιάτρου. Έπρεπε λοιπόν, το μωρό να θηλάζει μόνο για είκοσι λεπτά. Αν μετά κοιμόταν για λιγότερο από 2 ώρες, σήμαινε ότι το γάλα μου δεν ήταν αρκετό κι έπρεπε να δώσω φόρμουλα. Δυστυχώς, παρά τις αμφιβολίες μου, κατέφευγα συχνά σε αυτή τη λύση. Ως αποτέλεσμα, σε 15 μέρες το μωρό τρεφόταν από το «συμπλήρωμα» και ο θηλασμός λειτουργούσε συμπληρωματικά.
Ευτυχώς, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να κάνω κάτι και ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα τον Σύνδεσμο Θηλασμού Ελλάδος-La Leche League Greece. Εκτός από πληροφορίες, είδα ότι υπήρχαν Σύμβουλοι που μπορούσαν να βοηθήσουν. Αποφάσισα να τηλεφωνήσω στην τότε Σύμβουλο LLL της περιοχής μου, για να ρωτήσω αν μπορούσε να διασωθεί ο θηλασμός στην περίπτωσή μας. Με την πλήρη στήριξή της, βήμα βήμα κατάφερα να θηλάσω αποκλειστικά την κόρη μου. Θα την ευγνωμονώ πάντα γι’ αυτό.
Έχοντας την πείρα από το πρώτο παιδί, κατάφερα να θηλάσω αποκλειστικά και το δεύτερο που γεννήθηκε το 2015. Τα παθήματα είχαν γίνει πολύτιμα μαθήματα. Επιπλέον, θήλασα για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και κάποια στιγμή αποπειράθηκα να χρησιμοποιήσω θήλαστρο. Μου φάνηκε όμως χρονοβόρα διαδικασία, κλεινόμουν σε ένα δωμάτιο για να μη με βλέπει κανείς και το χειρότερο: τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά. Τότε αποφάσισα απλά πως το θήλαστρο δεν ήταν για μένα.
Το 2021 συνέβη κάτι που άλλαξε τα δεδομένα. Ήρθε στον κόσμο το τρίτο μας παιδάκι, οριακά πρόωρο (36 εβδομάδων) εσπευσμένα με καισαρική τομή. Το πρωί εκείνο στην κλινική μετά από μεγάλη αγωνία άκουσα ανακουφισμένη τον γιατρό να λέει «είναι ζωντανό». Θυμάμαι ότι ρώτησα «γιατί δεν κλαίει;» κι ύστερα από λίγο ακούστηκε μια βραχνή και αδύναμη φωνούλα. Όταν μου είπαν ότι θα χρειαστεί να μεταφερθεί για να νοσηλευτεί σε Μονάδα Νεογνών λόγω αναπνευστικής δυσχέρειας, η ψυχολογική μου κατάσταση ήταν πολύ άσχημη.
Εκτός όλων των άλλων που περνούσαν από το μυαλό μου αγχώθηκα και για τον θηλασμό. Δεν έπρεπε να ενεργοποιηθεί το στήθος το συντομότερο δυνατόν; Παρ’ όλο που δεν είχα ιδέα για το πώς και αν θα τα κατάφερνα, ένα θήλαστρο φαινόταν να είναι η μόνη λύση. Μίλησα με την παιδίατρο και παρ’ όλο που δεν συμφωνούσε ότι υπήρχε λόγος ανησυχίας ή βιασύνης, πρότεινε να κάνω αντλήσεις με το νοσοκομειακό θήλαστρο της κλινικής για λίγα λεπτά, τέσσερις με πέντε φορές τη μέρα. Έτσι θα ενεργοποιούνταν το στήθος και αν έβγαινε πρωτόγαλα θα μπορούσα να το αποθηκεύω σε ειδικά σακουλάκια.
Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να ξεκινήσω αντλήσεις αμέσως, όμως από την κλινική επέμεναν ότι έπρεπε να ξεκουραστώ από την καισαρική και ότι υπήρχε κίνδυνος να τραυματιστούν οι θηλές. Αρχικά δεν το δέχτηκα, αλλά τελικά εκ των πραγμάτων χρειάστηκε να περιμένω μέχρι την επομένη της γέννας για την πρώτη άντληση.
Επιφυλακτικά ξεκίνησα να αντλώ για 10 με 15 λεπτά από τον κάθε μαστό. Αν ένιωθα έστω και ελαφρά ενόχληση, χαμήλωνα την ένταση ή σταματούσα. Κάθε φορά στο τέλος άπλωνα λίγο γάλα στις θηλές για την επουλωτική του δράση. Δυστυχώς, λόγω COVID δεν γινόταν να στέλνω το πρωτόγαλα στη Μονάδα Νεογνών, οπότε το έβαζα στην κατάψυξη. Ζητούσα με υπομονή κι επιμονή να μου αποστειρώνουν τα απαραίτητα και κατάφερνα τέσσερις αντλήσεις τη μέρα όσο ήμουν στην κλινική.
Την 4η μέρα γύρισα σπίτι χωρίς το μωρό… Νοικιάσαμε ένα νοσοκομειακό θήλαστρο και πήραμε δεύτερο μπουκάλι ώστε να κάνω ταυτόχρονη άντληση και να κερδίζω χρόνο. Αυτή τη φορά επέλεξα να μην απομονωθώ. Στην αρχή ένιωθα άβολα και τα παιδιά μου με παρατηρούσαν γεμάτα απορίες, μπορούσα όμως να αντλώ και να είμαι κοντά τους.
Μας ενημέρωναν ότι το μωρό πήγαινε καλά και δεχόταν με μπιμπερό 70ml φόρμουλας ανά τρίωρο. Από τη μια χαιρόμουν, από την άλλη άρχισα να αγχώνομαι. Είχα πολλές απορίες για πρακτικά θέματα και φοβόμουν μήπως κάνω λάθη εις βάρος του θηλασμού ή χειρότερα της υγείας του πρόωρου μωρού. Είδα στο διαδίκτυο ότι στην περιοχή μου υπήρχε νέα Σύμβουλος της La Leche League και ζήτησα τη βοήθειά της. Με απόλυτη συναίσθηση ευθύνης μου έδωσε οδηγίες, με εμψύχωσε και με έκανε να αισθανθώ την ασφάλεια ότι έχω κάποιον να με βοηθήσει αποτελεσματικά, όπως και η Σύμβουλος της La Leche League με την οποία είχα επικοινωνήσει 10 χρόνια πριν.
Πήραμε το μωρό στο σπίτι όταν ήταν 8 ημερών, με πολλή συγκίνηση, χαρά και άγχος. Παρόλο που ήταν 2.700γρ, μου φαινόταν πολύ μικρό. Ευτυχώς, άρχισε να θηλάζει χωρίς καμιά δυσκολία. Το έβαζα στο στήθος όσο περισσότερο μπορούσα, αντλούσα με το θήλαστρο και του έδινα συμπλήρωμα από το δικό μου γάλα, φρεσκοαντλημένο ή κατεψυγμένο. Κρατούσα σημειώσεις και επικοινωνούσα με τη Σύμβουλο της La Leche League για να με συμβουλεύσει σε ό,τι με απασχολούσε. Παράλληλα, πηγαίναμε στην παιδίατρο και ευτυχώς όλα πήγαιναν καλά.
Υπήρχαν, βέβαια, στιγμές που η κούραση με κατέβαλλε. Κάποιο βράδυ όμως, έγινε κάτι που μου έδωσε δύναμη. Καθώς έκανα εξαντλημένη την τελευταία άντληση του 24ώρου κι έβγαιναν με το ζόρι λίγα ml, το μωρό ξύπνησε. Μην έχοντας άλλη λύση εκείνη τη στιγμή, έβγαλα το θήλαστρο από την μία πλευρά και έβαλα το μωρό στη θέση του. Φοβήθηκα ότι ίσως αρχίσει να παραπονιέται για την ελάχιστη ροή, όταν διαπίστωσα ότι από την άλλη στο μπουκαλάκι έρεε ξαφνικά περισσότερο γάλα. Από τότε, κάθε φορά που έβαζα από τη μία πλευρά το μωρό και από την άλλη το θήλαστρο, αυξανόταν πάντα η ροή. Ίσως να ήταν σύμπτωση, αλλά για μένα η φύση έκανε το θαύμα της.
Αισθάνομαι απίστευτα τυχερή που το μωρό μας– με εξαίρεση τη νοσηλεία του στη Μονάδα Νεογνών– τρέφεται με μητρικό γάλα. Μου φαίνεται απίστευτο ότι θηλάζω τον μικρό μου μέχρι σήμερα, έστω και αν χρειάστηκε να χρησιμοποιώ θήλαστρο και μπιμπερό τους πρώτους τρεις μήνες. Ευχαριστώ από καρδιάς τη Σύμβουλο της La Leche League για την πολύτιμη βοήθειά της, την ευγένεια και τη διακριτικότητά της σε όλη τη διαδικασία.
Μακάρι όλες οι μητέρες να έχουν τη στήριξη που χρειάζονται, ώστε να προσφέρουν όσο μπορούν την αγκαλιά τους και το γάλα τους στα μωρά τους. Κι αν ακόμη δεν καταφέρουν να τα θηλάσουν όσο ή όπως θα ήθελαν, να μπορούν να μοιράζονται μαζί τους απεριόριστη ζεστασιά και αγάπη.
