Η μικρή μας «επαναστάτρια» από δύο μηνών περίπου αυτοανακηρύχθηκε «απεργός»!!! Μπορεί τώρα να περιγράφω την ιστορία μου με απόλυτη ψυχραιμία, ωστόσο τότε ο πανικός με είχε κυριεύσει και ήμουν σε απόγνωση! Η δική μου «περιπέτεια» ξεκίνησε πριν από περίπου ένα χρόνο, αφότου είχα γεννήσει το δεύτερο παιδί μας. Η μικρή ήρθε στη ζωή μας και ήμασταν όλοι τρισευτυχισμένοι που μεγάλωσε η οικογένειά μας, αφού ο γιος μας ήταν το πρώτο μας «θαύμα». Ένιωθα πραγματικά ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη, που είχα στην αγκαλιά μου τα δύο παιδιά μου. Επιπλέον, ήξερα ακριβώς τι να κάνω, για να φροντίσω το μωρό μου. Αισθανόμουν πιο δυνατή και σίγουρη. Είχα θηλάσει και τον γιο μου, είχα διαβάσει αρκετά για τον θηλασμό, οπότε ένιωθα αυτοπεποίθηση. Βέβαια, είχα ξεκινήσει να επικοινωνώ με μια Σύμβουλο Θηλασμού της LLL για κάποιες απορίες που είχα στην καθημερινότητα.
Ένα βράδυ, όταν η μικρή ήταν δύο μηνών, ξύπνησε και δεν ήθελε να θηλάσει. Δεν ήθελα να ανησυχήσω αμέσως, αν και είχε να θηλάσει περίπου 4 ώρες. Παρακολουθούσα. Μετά από 1-2 ώρες προσπάθησα πάλι και τίποτα. Εκεί κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει. Είχε πια ξημερώσει. Μόλις είδα ροζ σημάδια στην πάνα της, ένιωσα ρίγος. Το παιδί είχε αρχίσει να αφυδατώνεται. Έπρεπε να δράσω άμεσα. Ενημέρωσα παιδίατρο, μαίες, συμβούλους θηλασμού, όσους πίστευα ότι μπορούσαν να με βοηθήσουν.
Η «διάγνωση» ήταν «απεργία» θηλασμού. Δεν το είχα περάσει με τον γιο μου, το είχα διαβάσει, πίστευα ότι είναι κάτι σπάνιο, ότι δεν θα συμβεί σε μένα. Η Σύμβουλος της LLL ήταν πολύ υποστηρικτική, μου πρότεινε να αφουγκράζομαι το παιδί μου, μου μίλησε για τη μέθοδο «skin to skin», δηλαδή επαφή δέρμα με δέρμα με το μωρό πάνω μου. Μου πρότεινε, επίσης, να επισκεφθώ τον ενδοκρινολόγο μου, γιατί έχω θυρεοειδίτιδα και η απορρύθμιση του θυρεοειδή ενδέχεται να επηρεάζει τον θηλασμό. Επίσης, επισκέφθηκα και τον γυναικολόγο μου, για να ερευνήσω όλα τα ενδεχόμενα. Οι εξετάσεις μου ήταν όλες καλές. Ο παιδίατρος μού συνέστησε να χρησιμοποιήσω θήλαστρο, ώστε να αποφύγω τη μαστίτιδα.
Τα ροζ σημάδια στις πάνες ήταν πλέον πολύ περισσότερα. Φοβήθηκα πραγματικά για αφυδάτωση, που θα είχε ως αποτέλεσμα το μωρό να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Της έδωσα με μπιμπερό το αντλημένο γάλα μου και συμπληρωματικά τυποποιημένο γάλα, γιατί το στήθος μου δεν ανταποκρινόταν ικανοποιητικά στο θήλαστρο. Προτεραιότητά μου σε εκείνο το σημείο ήταν η υγεία του παιδιού μου. Το μπιμπερό το δέχτηκε, ήπιε κάποια ποσότητα. Εκεί άρχισαν οι τύψεις μου. «Μήπως συνηθίσει το μπιμπερό, μήπως προτιμήσει τη τυποποιημένο γάλα;» Δεν ήθελα να το πιστέψω. Από το περιβάλλον ακούγονταν ήδη κάποιες φωνές για αποθηλασμό. «Μήπως δεν του αρέσει το γάλα σου;», «Μάλλον δεν έχεις γάλα και δεν του φτάνει…», όλες αυτές οι φράσεις, που αποπροσανατολίζουν και μπερδεύουν τις νέες μανούλες. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι θα αποθηλάσω. «Όχι, δεν είναι δυνατόν», ήταν οι δικές μου σκέψεις. Ήξερα ότι το μητρικό γάλα είναι το δώρο μου για το παιδί μου και ότι για κάθε παιδί είναι ιδανικό το γάλα της μητέρας του, αρκεί εκείνη να το θελήσει. Οπότε, οργάνωσα τη σκέψη μου, έπρεπε να το αντιμετωπίσω. Τη θήλαζα κοιμισμένη, αρχικά, γιατί είναι πιο εύκολο για το μωρό να θηλάσει τότε. Επίσης, είχα απεριόριστες τύψεις για το γεγονός ότι είχα παραμελήσει το μεγάλο μου παιδί. Μπορεί να μην ήταν ακόμα δύο χρονών, να μου έλεγαν ότι δεν θα το θυμάται αλλά είχε ανάγκη τη μητέρα του κι εγώ ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου.
Η «απεργία» διήρκεσε 2 ημέρες, όμως μου φάνηκε ότι πέρασε μια αιωνιότητα. Το μωρό επανήλθε κανονικά και μέχρι στιγμής αυτή υπήρξε η πιο μεγάλη πρόκληση στο «ταξίδι» του θηλασμού. Λίγο μετά τα πρώτα της γενέθλια θηλάζει, όταν και όσο εκείνη θέλει. Συνεχίζουμε δυνατά για όσο η δυάδα είναι ευχαριστημένη. Θα ομολογήσω, βέβαια, ότι είναι αρκετές οι φορές που δυσανασχετώ, ειδικά με τις νυχτερινές αφυπνίσεις, αλλά σκέφτομαι τα οφέλη για το παιδί μου και δεν τα παρατάω.
Στην εποχή μας, υπάρχει τεράστια πληροφόρηση για την περίοδο της εγκυμοσύνης από πολυάριθμες πηγές, όπως έντυπα μέσα, το διαδίκτυο, ο/η γυναικολόγος, το στενό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. Από την άλλη πλευρά, οι μέλλουσες μητέρες γνωρίζουν ελάχιστα για την μετά-εγκυμοσύνης εποχή και ακόμα λιγότερα για τον θηλασμό, που περιλαμβάνει τόσο μοναδικές στιγμές όσο και αρκετές δυσκολίες. Συνήθως, οι περισσότερες έχουμε αποφασίσει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης εάν θα θηλάσουμε ή όχι, δεν γνωρίζουμε, όμως, ότι πολλοί επαγγελματίες υγείας αλλά και το περιβάλλον «σαμποτάρουν» τον θηλασμό, με αποτέλεσμα να ελλοχεύει ο κίνδυνος για πρόωρο αποθηλασμό. Τα παραδείγματα είναι, δυστυχώς, απειράριθμα.
Δυστυχώς, κάποιοι επαγγελματίες υγείας μού έδωσαν εντελώς λανθασμένες πληροφορίες, που, εάν τις ακολουθούσα, υπήρχε πιθανότητα να οδηγηθώ σε μικτή διατροφή, ίσως και αποθηλασμό. Κάποιες από αυτές τις συστάσεις, με έντονο ύφος, ήταν να δώσω χαμομήλι ή τσάι (σε βρέφος 2 μηνών!!!) και σίγουρα να έχω στο ντουλάπι μου γάλα σκόνη, καθώς και ότι ο αποκλειστικός θηλασμός δεν είναι πανάκεια. Πραγματικά, εάν δεν είχα εμπειρία και σωστή πληροφόρηση, ίσως να είχα παρασυρθεί και να μην συνέχιζα να θηλάζω.
Αισθάνομαι πολύ τυχερή, διότι όλοι οι επαγγελματίες υγείας, που έχω επιλέξει για μένα και τα παιδιά μας, είναι απόλυτα φιλικοί προς τον θηλασμό. Είχα, όμως, ανάγκη και την ψυχολογική υποστήριξη. Η Σύμβουλος Θηλασμού της LLL ήταν εκεί για μένα. Με καθοδήγησε σωστά, μου έστειλε τα κατάλληλα αρχεία να μελετήσω και μου έλεγε επανειλημμένα ότι θα είναι εκεί σε ό,τι χρειαστώ. Την ευχαριστώ για την υπομονή της και τη διακριτική στάση της έως τώρα. Χωρίς, όμως, την υποστήριξη του συζύγου μου, θα αισθανόμουν εντελώς μόνη. Είναι ο άνθρωπος που πίστεψε από την πρώτη στιγμή στον αποκλειστικό θηλασμό των παιδιών μας, και που τις δύσκολες ημέρες αυτής της διαδρομής με εμψυχώνει.
Αυτή η ιστορία μού δίδαξε ότι η δύναμή μας είναι απεριόριστη, μια φράση κοινότοπη, μα συνάμα τόσο αληθινή. Θα ευχηθώ σε όλες τις θηλάζουσες μανούλες καλούς θηλασμούς, διότι οι δυσκολίες είναι πολλές και χρειάζεται να ακολουθούμε το ένστικτό μας για όποια απόφαση λάβει η καθεμιά μας.
