Πέμπτη, 1 Δεκεμβρίου 2022
217 μέρες της φωτεινής σου παρουσίας στη ζωή μας.
217 μέρες που έμαθα ότι υπάρχει συναίσθημα δυνατότερο από την αγάπη.
217 μέρες που προσπαθώ να ρουφήξω κάθε στιγμή.
217 μέρες που νιώθω ευγνωμοσύνη.
217 μέρες που προσεύχομαι. Είναι μεγάλη η ανάγκη να επιστρατεύονται όλες οι ανώτερες δυνάμεις να σε προσέχουν.
217 μέρες που ανακάλυψα τι μπορεί να κάνει το σώμα μου. Που ανακαλύπτω καθημερινά τι μπορεί να κάνει. Σου έφτιαξε ένα σπίτι και σε φιλοξένησε εννέα μήνες. Άντεξε πόνους και συσπάσεις, παρεμβάσεις και ένα χειρουργείο που η κάθε τομή του σε έφερνε πιο κοντά μου. Πολύτιμο και εύθραυστο, όπως ήσουν, σε κράτησε αγκαλιά και έφτιαξε το πρώτο σου γεύμα, πλούσιο σε αντισώματα και θρεπτικά συστατικά, για να σε θωρακίσει. Και από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζει, σαν ένα υπερσύγχρονο εργοστάσιο, να φτιάχνει καθημερινά το γάλα που εσύ έχεις ανάγκη, να σε καθησυχάζει, να σε παρηγορεί, να σου παρέχει ασφάλεια.
Ο θηλασμός ήταν για μένα μια ευκαιρία να εκτιμήσω περισσότερο τις δυνάμεις του σώματος αλλά και του ενστίκτου, της φύσης. Πώς να μην το κάνω, όταν σε έβλεπα να μεγαλώνεις, να αναπτύσσεσαι θρέφοντάς σε αποκλειστικά εγώ. Όταν με το που έκλαιγες το σώμα μου «άκουγε» και ένιωθα να στέλνει αμέσως γάλα για να σε ηρεμήσει. Όταν, καθώς δεν μπορούσα να μετρήσω γραμμάρια γάλακτος, απλώς εμπιστευόμουν εμένα, εσένα, εμάς, τον μοναδικό αυτό δεσμό μας.
Το ταξίδι αυτό δεν ήταν πολύ εύκολο για μας. Θυμάμαι τις πρώτες μέρες να έχει πληγωθεί τόσο το στήθος που σε κάθε θηλασμό έτρεμαν τα χέρια μου από τον πόνο και έσφιγγα όλο το κορμί για να αντέξω. Έπρεπε να σε ταΐζω περίπου 12 φορές τη μέρα και κάθε φορά κλαψούριζα σαν παιδί ότι δεν μπορώ να το περάσω πάλι αυτό. Όταν πια οι πληγές βελτιώθηκαν, δέκα περίπου μέρες αργότερα, άρχισες ξαφνικά να μην μπορείς να πιάσεις το στήθος. Προσπαθούσα να σε βοηθήσω αλλά ήταν αδύνατο να πιάσεις τη θηλή. Για να μπορέσεις να φας, έπρεπε να μας βοηθάει πάντα κάποιος τρίτος, ο σούπερ-μπαμπάς ή η πολύτιμη γιαγιά, που ήταν μαζί μας το πρώτο διάστημα, για να μας φροντίσει και τους δυο. Πανικός! Έτρεμα στη σκέψη ότι κάποια στιγμή θα έλειπαν και οι δύο και δεν θα κατάφερνα να σε ταΐσω. Το ένστικτό μου μού έλεγε ότι όλα αυτά δεν μπορεί να είναι φυσιολογικά και πως δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο για ένα μωράκι να κάνει την πιο φυσική διαδικασία σίτισής του, να θηλάσει. Απευθύνθηκα στην παιδίατρο εκφράζοντάς της τις υποψίες μου αλλά δεν είχε εντοπιστεί μέχρι το σημείο εκείνο κάτι που να τα δικαιολογεί όλα αυτά. Κάποια στιγμή ξεπέρασες μόνος σου και αυτή τη δυσκολία και προχωρήσαμε.
Τα σοβαρά θέματα είχαν περάσει πια, ωστόσο κατά τη διάρκεια του φαγητού φαινόταν ότι εξακολουθούσε κάτι να σε ενοχλεί. Δύο μηνών ακριβώς, στην καθιερωμένη επίσκεψη, ζητώ για πολλοστή φορά από την παιδίατρο να ελέγξει τους χαλινούς σου και γίνεται, επιτέλους, η διάγνωση αυτού που υποψιαζόμουν: βραχύς χαλινός γλώσσας και άνω χείλους. Γνώμη της παιδιάτρου ήταν να μην γίνει προς το παρόν εκτομή, αφού η πρόσληψη βάρους σου είναι μια χαρά, και να το ξαναδούμε στο άμεσο μέλλον. Τότε αναζητώ τη Σύμβουλο Θηλασμού του Συνδέσμου Θηλασμού Ελλάδας της περιοχής μου, επικοινωνώ τηλεφωνικά μαζί της, της εξιστορώ όσα έχουμε περάσει και ζητώ τη γνώμη της για την εκτομή. Η συμβουλή της είναι να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό ΩΡΛ, καθώς είναι μια κατάσταση η οποία εγκυμονεί αρκετές δυσκολίες.
Η διπλή εκτομή, που έγινε τελικά στο στοματάκι σου, ήταν από τις πιο δύσκολες στιγμές που έχω ζήσει. Ακόμα και ο (συνήθως πιο ψύχραιμος και δυνατός) μπαμπάς μας ζορίστηκε πολύ. Και πάνω από όλα ήταν για σένα, μωρό μου, μια πολύ τραυματική εμπειρία, πράγμα που φάνηκε και αργότερα, τις επόμενες μέρες, όταν έκανες απεργία θηλασμού. Κάπου έπρεπε να ξεσπάσεις το στρες που βίωσες τη μέρα εκείνη και, έτσι, κάθε φορά που σε έβαζα στο στήθος, αρνιόσουν με γοερά κλάματα να φας. Επί τρεις μέρες έτρωγες ελάχιστα και μόνο στον μάρσιππο, κάνοντας βόλτα, ή στον ύπνο σου. Κάθε μέρα ένιωθα ότι όχι μόνο δεν βελτιώθηκε η κατάσταση μετά την εκτομή αλλά, αντιθέτως, όλο αυτό, για το οποίο παλέψαμε τόσο καιρό, έφτασε στο τέλος. Η Σύμβουλος ήταν δίπλα μας καθημερινά προσπαθώντας να με καθησυχάσει, να με υποστηρίξει. Με συμβούλευε να σου δώσω λίγο χρόνο να διαχειριστείς αυτή την αλλαγή.
Αν κάποια στιγμή στο μέλλον διαβάσεις αυτή την ιστορία από το ημερολόγιο που σου γράφω καιρό τώρα, ίσως αναρωτηθείς αν τελικά έκανα καλά που σε έβαλα στη δυσάρεστη αυτή διαδικασία που περιγράφω. Σου απαντώ μόνη μου πως, όσο κι αν μας ζόρισε για λίγες μέρες αυτό που ζήσαμε, κυρίως εσένα που το βίωσες ο ίδιος, το επόμενο διάστημα μας αποζημίωσε. Μερικές μέρες αργότερα, όχι μόνο ξεκίνησες πάλι να τρως, αλλά ένιωσα πρώτη φορά το σωστό πιάσιμο-βεντουζάρισμα στη θηλή, έτρωγες αποτελεσματικά και με απόλαυση και φτάσαμε μέχρι σήμερα να συνεχίζουμε με αποκλειστικό θηλασμό χωρίς καμία δυσκολία πια να μας τρομάζει. Πράγματι, χρειάστηκες λίγο χρόνο να ξεπεράσεις τον πόνο, τον φόβο, την αλλαγή που συνέβη σε λίγα δευτερόλεπτα και τώρα απολαμβάνεις να κουνάς τη γλωσσίτσα σου και το χειλάκι σου ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς που θα μπορούσαν να προκαλέσουν προβλήματα στο μέλλον.
Σου έχω ξαναγράψει ότι ο ερχομός σου στη ζωή μου με δίδαξε πολλά και με βοήθησε να ανακαλύψω ακόμα περισσότερα. Πάντα έλεγα για μένα ότι θα με χαρακτήριζα φυγόπονη, ποτέ δεν μου άρεσε να ζορίζομαι πολύ, προτιμούσα συνήθως τον εύκολο δρόμο. Εκτός των άλλων, όλη αυτή η εμπειρία του θηλασμού, με τα προβλήματα που προέκυπταν, το άγχος, την αυπνία, την αποχή από αγαπημένες τροφές που χρειάστηκε να κάνω για καιρό, με οδήγησε σε μια ακόμη ανακάλυψη του εαυτού μου. Είχα την επιλογή του λίγο πιο «εύκολου» δρόμου, είχα την επιλογή να μην ζοριστώ τόσο και να τα παρατήσω κάθε βράδυ που έλεγα ότι δεν αντέχω άλλο. Κάποια που το έχει βιώσει είμαι σίγουρη οτι μπορεί να καταλάβει. Όμως, έχουμε φτάσει μέχρι εδώ και το δύσκολο μονοπάτι με επιβραβεύει καθημερινά, όταν το χεράκι σου ακουμπάει απαλά πάνω μου καθώς τρως, όταν χορτασμένος κοιμάσαι γαλήνια στην αγκαλιά μου, όταν είμαι η παρηγοριά σου στην αδιαθεσία σου, όταν σε βλέπω να μεγαλώνεις προσφέροντάς σου τα πολυτιμότερα στοιχεία που σου έχει φυλάξει το σώμα μου. Και νιώθω πολύ περήφανη για όλα αυτά που καταφέραμε.
217 μέρες που νιώθω πιο γεμάτη και ευτυχισμένη από ποτέ.
Σ’ ευχαριστώ
Σ’ αγαπώ
Η μαμά
