Λένε πώς αρκεί μια στιγμή για να αλλάξει κάτι στη ζωή σου και να δεις τα πράγματα με (πολύ) διαφορετική ματιά.
Αυτό συνέβη και σε μας, όταν το μωρό μου ήταν 9 μηνών. Λίγο πριν πάω για ύπνο και ενώ τακτοποιούσα τις τελευταίες εκκρεμότητες της ημέρας, γλίστρησα σε παιδικό παιχνίδι πολύ άσχημα και έσπασα το χέρι μου. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα τι συνέβη και ότι ο κόσμος μου είχε γυρίσει ανάποδα. Πώς θα κατάφερνα να τον “γυρίσω” ξανά, ενώ έχω ένα βρέφος να φροντίζω και να θηλάζω; Πόσο σημαντικό ήταν το κάταγμα και πόσες μέρες θα περνούσαν μέχρι να αποκτήσω ξανά λειτουργικότητα στο χέρι μου; Πόσο θα επηρεαζόταν ο θηλασμός; Πώς θα μπορούσε να συνδυαστεί ένα σπασμένο χέρι με τον θηλασμό; Αυτά κι άλλα πολλά ερωτήματα προέκυπταν συνεχώς στο μυαλό μου. Κι αυτά σε λίγα μόλις λεπτά, μέχρι να πάω στα επείγοντα…
Στο νοσοκομείο μού επιβεβαίωσαν αυτό που είχα ήδη καταλάβει και πρόσθεσαν ότι έπρεπε να μπω άμεσα για χειρουργείο. Εκεί ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω απ’ τα πόδια μου. Δεν είχα αποχωριστεί ποτέ μέχρι τότε το μωρό μου, δεν χρειάστηκε να του δώσει κανένας άλλος γάλα. Πώς θα κοιμόταν το βράδυ χωρίς εμένα; Χωρίς θηλασμό; Τι αντίκτυπο θα άφηνε αυτός ο αποχωρισμός στην ψυχή του και στην ηρεμία όλων μας;
Από την επόμενη μέρα, που επικοινώνησα με Σύμβουλο του ΣΘΕ/LLL Greece, ένιωσα τα γρανάζια μιας μηχανής υποστήριξης και ενδυνάμωσης να παίρνουν μπροστά. Στην αρχή διστακτικά, μετά πιο αποφασιστικά, ώσπου μετά από λίγο ήξερα τι ήθελα και έπρεπε να κάνω.
Νοίκιασα νοσοκομειακό θήλαστρο και ξεκίνησα άμεσα αντλήσεις, ώστε να υπάρχει αντλημένο γάλα για το μωρό μου, για όταν θα έμπαινα για εγχείρηση. Αναζήτησα γάλα από δότρια, ώστε να υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο αν με ειδοποιούσαν ότι μπαίνω στο χειρουργείο προτού προλάβω να έχω αντλήσει επαρκή ποσότητα για να καλύψει το μωρό μου.
Συγγενείς και φίλοι δημιούργησαν σε χρόνο μηδέν το “χωριό” υποστήριξης που χρειαζόμασταν όλοι στην οικογένεια για να καλύψουμε τις διαφορετικές ανάγκες όλων μας. Το μόνο που είχα να κάνω (το μόνο που μπορούσα και είχα ανάγκη να κάνω για να νιώσω τη σύνδεση με το μωρό μου) ήταν να συνεχίζω να θηλάζω το μωρό μου. Δεν θα πω ψέματα, ο θηλασμός με σπασμένο χέρι είναι μια πρόκληση, αλλά όπως είχα ακούσει πολλές φορές στις Συναντήσεις του Συνδέσμου: “για όλες τις προκλήσεις, υπάρχουν λύσεις. Και η δημιουργικότητα μαζί με τη φαντασία μία από τις καλύτερες”.
Δεν ήταν όλες τις φορές εύκολο, ούτε διαχειρίσιμο. Αλλά έπαιρνα δύναμη από το μωρό μου, που από την πρώτη στιγμή που με είδε με τον νάρθηκα, σαν να κατάλαβε την δυσκολία της κατάστασης και ήταν σαν να πρόσεχε πώς θα με ακουμπήσει και πώς θα θηλάσει. Έπαιρνα συμβατά με τον θηλασμό παυσίπονα, για να αντέξω τον πόνο των πρώτων ημερών.
Ενημέρωσα τον γιατρό μου ότι θηλάζω και ότι θα ήθελα να είναι δίπλα μου και σε αυτό το κομμάτι. Τού ζήτησα να μείνω στο νοσοκομείο μετά την εγχείρηση τις λιγότερες δυνατές μέρες (με την προϋπόθεση ότι όλα θα είχαν πάει καλά), και να ελέγξουμε τη συμβατότητα της φαρμακευτικής αγωγής που θα έπαιρνα. Μετά από συζήτηση, μού δόθηκε και η επιλογή να μου φέρει κάποιος το μωρό, ενώ θα νοσηλευόμουν, για να το θηλάσω. Επικοινώνησα με την αναισθησιολόγο και τής ζήτησα να μου γράψει σε ένα χαρτί τις ουσίες που θα μου χορηγούσε κατά τη διάρκεια του χειρουργείου. Αυτή η λίστα ήταν και το πρώτο πράγμα που είδα όταν άνοιξα τα μάτια μου και με έβαλε να διαβάσω, ώστε να ελέγξει τη διαύγειά μου.
Λόγω καθυστέρησης του χειρουργείου, κατάφερα να (υπερ)καλύψω τις ανάγκες για γάλα, δεν χρειάστηκα γάλα δότριας (αλλά είμαι ευγνώμων για την άμεση κινητοποίηση και διαθεσιμότητα που έλαβα), το μωρό έπινε με λαχτάρα από κύπελλο σίτισης το αντλημένο γάλα μου (σαν να ένιωθε ότι μέσω αυτού συνδεόμαστε και πάλι), έτρωγε τα γεύματα στερεών τροφών, και το βράδυ πέρασε ήπια με τις συνηθισμένες αφυπνίσεις του για γάλα στην αγκαλιά του μπαμπά και της γιαγιάς του. Παράλληλα εγώ στο νοσοκομείο αντλούσα με ένα σχετικό πρωτόκολλο αντλήσεων, ώστε να διατηρήσω την παραγωγή μου και μετρούσα αντίστροφα για τη στιγμή που θα βρεθώ ξανά με την οικογένειά μου.
Αυτό που θυμάμαι ακόμη πολύ έντονα είναι το πώς το μωρό μου προσπαθούσε να σηκωθεί και να με κοιτάξει κάθε φορά που έκανα βιντεοκλήση από το νοσοκομείο, αυτή η προσμονή και η μετέωρη ερώτηση «πού είσαι μαμά;», αλλά και τη λαχτάρα και λάμψη στα μάτια του με αυτόματο άνοιγμα των χεριών για αγκαλιά μόλις με είδε από κοντά.
Αυτή η περιπέτεια δεν έχει τελειώσει ακόμη, υπάρχουν πολλές φυσικοθεραπείες που πρέπει να κάνω, αλλά αυτό που μού δίδαξε είναι ότι η δύναμη που βρίσκουμε μέσα μας όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολύ δύσκολες καταστάσεις είναι πολύ ισχυρή και μάς ενώνει όλους, σαν γερή κόλλα. Κάτι που το αντιμετωπίσουμε μαζί, σαν μια γροθιά: από τον εαυτό μας, την οικογένεια και τους φίλους μας μέχρι τις Συμβούλους της LLL και τις υπόλοιπες μητέρες και οικογένειες που ήταν εκεί δίπλα μου να ακούνε κάθε μου φόβο, ανησυχία ή και ξέσπασμα (μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτά, σωστά;)
Υ.Γ.: Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο νοσοκομείο, έπινα η ίδια το γάλα που αντλούσα και με βοήθησε στην μετεγχειρητική ανάρρωση: δεν είχα κανένα από τα συνηθισμένα συμπτώματα της ολικής αναισθησίας (βασικά έφαγα μια ωραιότατη κοτόσουπα από τη μαμά μου το απόγευμα, λίγες ώρες μετά το χειρουργείο που είχε γίνει το πρωί). Επίσης, λειτουργούσε και ως προβιοτικό για την αντιβίωση που λάμβανα, αλλά και ενίσχυσε τη σύνδεση με το σώμα μου και το παιδί μου.
