Στις 21 Δεκέμβρη του 2022 γέννησα το πρώτο μου παιδί, την κόρη μου!
Δεν είχα ιδέα από θηλασμό, αλλά ήξερα ότι θέλω να την θηλάσω.
Τον πρώτο μήνα έπαθα δύο μαστίτιδες και δύο φραγμένους πόρους. Ψηνόμουν στον πυρετό για πολλές μέρες και ο πόνος στο στήθος κάθε φορά ήταν αφόρητος. Ήμουν κυριολεκτικά έναν μήνα άυπνη, καθώς θήλαζα σε όρθια θέση και το μωρό πολύ ανήσυχο! Όλα πήγαιναν τόσο λάθος!
Ένιωθα τόσο απελπισμένη και αβοήθητη!
Θήλαζα με το ρολόι και κατέγραφα σε ένα τετράδιο κάθε πότε το μωρό μπαίνει στο στήθος (δεξί ή αριστερό και για πόση ώρα). Ο θηλασμός έμοιαζε μαρτύριο!
Τώρα που γυρίζω πίσω και τα σκέφτομαι, λυπάμαι που πέρασα τόσο δύσκολα, λόγω λανθασμένων συμβουλών και καθοδήγησης. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τις πρώτες μέρες μου ως θηλάζουσα μαμά τραυματικές.
Μία φίλη μου, που είχε γεννήσει έξι μήνες πριν από εμένα, είχε διαβάσει πριν γεννήσει για τον θηλασμό (σε αντίθεση με εμένα) και είχε ενημερωθεί κατάλληλα πάνω στο θέμα, κυρίως μέσω της σελίδας του ΣΘΕ-LLLGR. Άκουγε στο τηλέφωνο την άσχημη κατάστασή μου και όταν της είπα «θα κόψω τον θηλασμό γιατί υποφέρω» εκείνη με παρακάλεσε να επιμείνω και να ζητήσω βοήθεια από μια Σύμβουλο θηλασμού του ΣΘΕ-LLLGR.
Περνούσαν οι μέρες κι εγώ περνούσα πολύ δύσκολα, σωματικά και ψυχικά. Δίσταζα να ζητήσω βοήθεια. Ομολογώ ότι ήταν για μένα μια δύσκολη απόφαση, χωρίς να βλέπω ξεκάθαρα κάποιον ουσιώδη λόγο γι’ αυτό.
Μία μέρα πριν πάρω το χάπι για να κοπεί το γάλα μου, αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο. Μίλησα με μια εξαιρετική Σύμβουλο θηλασμού LLL, η οποία, μου μίλησε με τόση αγάπη, με παρηγόρησε, με κατάλαβε, με φρόντισε από το τηλέφωνο, καθώς εγώ ξεσπούσα σε κλάματα από την άλλη μεριά της γραμμής. Ίσως θα σας ακουστεί παράξενο, αλλά για μια στιγμή ενώ έκλαιγα, την ένιωσα τόσο κοντά μου, τόσο δίπλα μου, που ένιωσα να με αγκαλιάζει. Η φωνή της ήταν τόσο σίγουρη για αυτά που με συμβούλευε. Απλά πραγματάκια και ξεκάθαρα.
Κάποια από τα λόγια της ήταν: “Πέτα το ρολόι και τις σημειώσεις και βάλε το μωρό στο στήθος, όσο πιο πολύ μπορείς. Το στήθος είναι παρηγοριά για το μωρό. Μην φοβάσαι να θηλάσεις και ξαπλωτά. Όλα θα πάνε καλά! Θα τα καταφέρεις! Ό, τι χρειαστείς είμαι εδώ.”
Μία άγνωστη γυναίκα αφιέρωσε από τον προσωπικό της χρόνο ή/και από τα παιδιά της και άκουσε τον πόνο μου, με ένιωσε, με κατάλαβε, μου έδωσε δύναμη, με βοήθησε χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα. Το σημαντικότερο όμως, ήταν ότι δεν με έκρινε!
Αυτή η αλληλεγγύη μου έδωσε ελπίδα για τον κόσμο που μόλις είχα φέρει την κόρη μου.
Αγάπησα τον ΣΘΕ-LLLGR, και έγινα μέλος του, θέλοντας να στηρίξω τον Σύνδεσμο όσο περισσότερο μπορούσα. Παρακολούθησα πολλές διαδικτυακές Συναντήσεις, στις οποίες γνώρισα κι άλλες γυναίκες, κυρίως μαμάδες, που είχαμε τις ίδιες ανησυχίες. Μοιραζόμασταν τα άγχη και τις αγωνίες μας, και ένιωθα ότι δεν είμαι μόνη!
Σήμερα η Ισμήνη μου κοντεύει 9 μηνών και θηλάζουμε ακόμα. Είμαστε και οι δύο ευτυχισμένες με αυτό. Εννοείται ότι κάπου – κάπου έχουμε και τις δυσκολίες μας, αλλά τώρα ξέρω τι να κάνω. Είμαι πια σοφότερη!
Θεωρώ ότι ήταν η πιο σωστή επιλογή που έκανα να θηλάσω το παιδί μου. Τη βλέπω και καμαρώνω που έχει αναπτυχθεί τόσο! Και όλο αυτό το κατάφερα με το γάλα μου!
Νιώθω ότι στο στήθος μας κρύβεται μια υπερ-δύναμη που μπορεί να μεγαλώσει έναν άνθρωπο. Τι σπουδαία δύναμη είναι αυτή!
Θηλάζω δημόσια και ενθαρρύνω τις νέες μανούλες να θηλάσουν τα μωρά τους. Σέβομαι και δεν κρίνω όσες μανούλες δεν επέλεξαν τον δρόμο του θηλασμού. Χαίρομαι και θαυμάζω τον εαυτό μου που τα κατάφερα ως εδώ. Ευγνωμονώ για όλα όσα έζησα και ζω μέσω του θηλασμού.
Ευχαριστώ την LLL που υπάρχει.
Ευχαριστώ την Σύμβουλο θηλασμού μου, που από μια άγνωστη, έγινε οικογένεια μου!
Με αγάπη,
Κωνσταντίνα-Ειρήνη Παπαθανασίου
από το όμορφο Αγρίνιο
